Christa Krommenhoek

(1987)
Ik ben negentien jaar en woon samen, net een maand.
Mijn huis is witgrijs en oudroze ingericht.
De handdoeken in dezelfde kleur zijn gespaard bij de Shell.
De stijl nog wat beginnend en meegenomen vanuit onze twee ouderlijke huizen.
Oude antieke spullen gecombineerd met wit modern.
Aan de muur pontificaal mijn 2 gouden platen.
Ik zit op de bank en de telefoon gaat, hij staat in de keuken.
Mijn moeder praat aan de andere kant van de lijn.
„Papa heeft een ongeluk gehad en er is iets met zijn rug.”
Niets, verder niets.
Ik blijf zitten, de informatie zoekt een weg in mijn hoofd.
Hij gaat naar zijn werk, familiebedrijf en moet doorgaan.
Ik kleed me aan en spring in de auto.
19 jaar, 1 telefoontje, ineens samen volwassen..

Een jaar lang ben ik mijn vader en mijn moeder kwijt.
Hoe ik bloemkool moet koken en andere meer belangrijke zaken, vraag ik aan anderen.
Mijn broertje is zestien en eigenlijk weet ik niet hoe het echt met hem gaat.
Wekenlang rijden we iedere avond naar de intensive care in Zwolle.
Daarna, een jaar lang, naar revalidatiecentrum het Roessingh in Enschede.
Tot de dag komt dat hij een weekend naar huis mag.
We vieren feest en laten tranen.
Hij huilt als hij weer terug moet.

Christa Krommenhoek met vader Koos Alberts Krommenhoek 400Foto: Marc Löwenberg

(2014)
Weer zit ik op de bank. Niet meer dezelfde.
Inmiddels, na een verdrietige periode, weer gelukkig geworden met een andere man.
De televisie staat aan en voor het eerst neem ik een programma op.
Als ik de krant schuin op de tafel van presentator Humberto Tan zie liggen, stokt mijn adem.
Het zal toch niet. Nee. Ja dus wel. Hij pakt de krant op en begint het interview.
Aan tafel zie ik de twee mensen die ik, naast mijn gezin, het meeste lief heb in dit leven.
“Als ik dit lees, lees ik liefde” zegt Humberto en houdt de Metro omhoog.
Het licht schittert in de camera, maar ik weet, dat links daarboven, mijn naam en foto bij mijn column staat. Opwinding, zenuwen, blijdschap.

Dertig jaar geleden stonden ze samen aan het begin van een glanzende carrière.
Vanuit het niets werd mijn vader, een metselaar en snackbarhouder, ineens een heel bekende artiest. Maar het leven beslist, zoals iedereen uit ervaring misschien weet, soms anders. Een heftig auto-ongeluk gaf zijn en ons leven een andere wending.
Samen hebben ze gevochten voor een nieuwe, creatieve invulling van hun huwelijk.

Op het einde van de uitzending noemt Humberto Tan nog eens luid en duidelijk mijn naam.
Hij twittert over mijn column en benoemt het de volgende dag nog eens bij radio 538.
Mijn hoofd raakt het plafond, een gevoel van hyperactief zweven. Slapen lukte die nacht natuurlijk niet meer. Waarom. Omdat ik stiekem toch een beetje blij ben. Even een kort moment, was dit helemaal mijn moment. Maar ook om nog zoveel meer, namelijk, om recht te doen aan mijn ouders. In mijn column schreef ik over wat het betekent als je huwelijk verandert. Want zitten in een rolstoel, betekent zoveel meer dan alleen niet meer kunnen lopen.

De momenten van mijn leven rijgen zich dagelijks aan elkaar.
Als een ketting met kralen, die staan voor iedere gebeurtenis, ontmoeting en moment.
Hoe mooi, pijnlijk, ontroerend, verdrietig of geweldig deze ook was.
Juist de verschillende kralen maken hem zo mooi.

Want zoals mijn vader ooit in een documentaire zei: “het is mijn pijn, ik zou het weleens willen laten voelen aan een ander, wat het is. Maar daarna wil ik het weer terug want het hoort bij mij. Het is mijn pijn”

Dit is mijn ketting.
Het zijn mijn momenten.
En ik draag hem met trots.

Christa Krommenhoek met familieFoto: Marc Löwenberg

Christa Krommenhoek (@Chrisje1818) schrijft en publiceert columns op lifeofchrisje.nl Met een chronisch-ziek lichaam en een hoofd vol inspiratie is ze op weg naar een nieuwe droom. Het schrijven en uitgeven van haar eigen boek en het leven vieren op ieder moment.
„Celebrate life whenever you can”

Naschrift: de lange versie van dit mijnmoment is hier te lezen: lifeofchrisje.nl/mijn-moment-van-2014

5 gedachten over “Christa Krommenhoek”

  1. lieve christa wat heb je het weer mooi verwoord en precies zo als het gelopen is heb zelf ook een handicap en ja ik denk ook wel eens voelde iemand maar 1 keer wat ik elke dag voelde maar ja ik heb het net zoals je verwoord moooiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii.kippevel

  2. Christa, geraakt door jouw #mijnmoment en ik ben je gaan volgen op twitter. Wat ik tot nu toe las is herkenning in levenslust en je mogelijkheden zoeken en zelfs benutten. Ik wens je nog meer daarvan.
    De balans voelen is nog handiger als je niet stabiel op je voeten kunt staan, weet ik uit eigen ervaring.

  3. wat heb je dat weer mooi geschreven christa heb helemaal kippevel ,zo mooi als je alles op kan schrijven wat je voelt en denkt geweldig je bent een supervrouw groetjes van mij xxxxxxxxx mary duijker 😉

  4. prachtig weeral wat kan jij toch mooi schrijven chrisje ik vind jou echt n topper net als je ouders als je n boek uitbrengt koop ik t direct je bent geweldig zo vol gevoel en emotie superrr gewoon ik wens je nog veel succes liever dikke knuffel xxxx carry

  5. Lieve Christa,
    Grappig, Op mijn 19e was mijn huis ook helemaal grijswit met oudroze!
    Verder kippenvel bij elke blog van jou!! Hoe sterk je ouders en jullie als familie zijn en met elkaar vechten voor jullie geluk!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven