Op 15 november was ik precies één jaar gescheiden. Niet formeel -want niet getrouwd maar samenwonend-, maar als na achttien jaar een einde aan je relatie komt doet scheiden net zo goed pijn. Terugkijkend op dat jaar denk ik voornamelijk aan een moment daarvóór: het moment dat ik me besefte dat de relatie niet meer te redden was en het gezin uit elkaar zou vallen. Ik stond die avond huilend aan de rand van het bed van mijn slapende kinderen. Want eigenlijk vond ik dát het ergst, dat ik mijn kinderen niet meer het complete gezin kon bieden, dat voor hen zo vanzelfsprekend was.
De rol die ik vanaf dat moment als vader zou hebben was niet wezenlijk anders dan daarvoor. Ik heb er altijd al voor mijn kinderen willen zijn, op alle vlakken, in gelijke mate als hun moeder. Ik zou niet anders willen. Dat de kinderen de helft van de tijd in mijn huis zouden wonen en de andere helft bij hun moeder lag dan ook voor de hand.
Toch veranderde er wel degelijk wat: dingen die ik eerder niet deed, zoals staartjes maken of kinderkleding kopen hoorden er vanaf nu ook bij. Praktische dingen, die prima te leren zijn (al is mijn dochter nog steeds niet tevreden over de staartjes die ik maak). Maar er zijn ook genoeg situaties, waarin het best lastig is dat je niet even de taken kunt verdelen. Kinderen ophalen bij vriendjes terwijl het tijd is om te koken. De oudste ophalen van een feestje terwijl de jongste al op bed zou moeten liggen. Autorijden en de achterbank tevreden houden tegelijkertijd. Zelf ziek zijn. Mijn tijd verdelen tussen zorg en aandacht; het gaf me in het begin allemaal best wat stress en soms onzekerheid.
Wat me heel erg heeft gesteund is hoe anderen, buiten mijn gezin, hun waardering lieten blijken. Soms gewoon met een goedkeurende blik, soms door het expliciet te zeggen. De juf, die zichtbaar ontroerd is dat we als gescheiden ouders gewoon samen naar de ouderavond komen, zomaar een ouder stel op de camping, dat hun waardering voor je uitspreekt, een goede vriendin die je laat weten dat je een goede vader bent. Maar het fijnst is het natuurlijk wanneer mijn kinderen me zelf laten merken dat ze het goed hebben. Door lekker tegen me aan te kruipen op de bank of een lief knutseltje voor me te maken. En vooral door lekker in hun vel te zitten.
Mijn moment van 2013 is dan ook een terugblik op mijn eerste jaar als alleenstaande vader. Een moment waarop ik me besef: ik doe het eigenlijk bést goed!
Ik ben Geert Veneklaas. Ik woon in Oosterbeek, de helft van de week alleen, de andere helft met mijn twee kinderen. Op de HAN beheer ik een aantal webapplicaties en adviseer ik over weblogs.
Daarnaast maak ik het liefst muziek, soms voor video- en filmproducties. Mijn muziek is te beluisteren op Soundcloud. https://soundcloud.com/geertveneklaas
Mooi. Kinderen zijn je grootste goed. Rijkdom. Je geluks-bepalers! Geniet van ze! Dan doe je het altijd goed!
Pff, sinds ik zelf moeder ben kan ik dit soort verhalen alleen maar half-snotterend lezen. Ja, je doet het goed! Mooi.
You rock, ouders die het alleen doen verdienen respect van iedereen, ongeacht wiens keuze dat was. Maak er een prachtig tweede jaar van en blijf compassie voelen…
Wat doe je dat geweldig! Kan menigeen een voorbeeld aan nemen! Ga lekker zo door Geert!
Als je kinderen dit later lezen…de foto zegt zoveel! Geniet van ze Geert.
Herkenbaar #mijnmoment. En wat mooi dat jullie ook nog steeds samen naar ouderavonden kunnen gaan. Zo kun je ook scheiden. En dat voelen de kinderen ook. Ik wens jullie een best goed 2014 😉
Mooi stukje en een leuke foto. Ik weet niet of ik je al een keer een goedkeurende blik heb gegeven, maar anders bij deze..:)
Best goed? Heel goed volgens mij, als ik die stralende koppies zo zie :o)
Precies, ik zag ook een tikfoutje bij “ik doe het eigenlijk bést goed!” 😉 Had mogen staan “ik doe het goed!” Punt.
Mooi, voor mij een ‘zo kan het ook’ momentje. Zelf ook gescheiden, helaas bleek de vader van mijn kinderen ineens een stuk minder interesse in ze te hebben eens hij weg was. Inmiddels is hij zelfs geemigreerd, bijzonder pijnlijk voor mijn kinderen (en eerlijk gezegd, ook voor mij als moeder). Ik wéét dat er ook hele fijne alleenstaande vaders zijn maar het is heel mooi om daadwerkelijk iemand aan het woord te horen.
Mooi man! Er samen zijn. En er alleen voor staan. Fijn dat die combinatie bij jullie gevonden kan worden. Voorbeeld. Dank voor delen.
Herkenbaar…. Ik heb wel eens gevraagd of de uitvinder van de opsplitsmachine contact met mij wilde opnemen. Helaas nooit iets gehoord 😉
Als ouders zijn wij ook supertrots op je, dat je er altijd bent voor je kinderen, onze lieve kleinkinderen en daarnaast ook nog tijd vrij maakt voor ons!
Pa en ma