Jochem Beumer

“Wauw, realiseer je wat je net gezegd hebt?” Het is 18 november en ik heb net verteld dat ik dankbaar ben voor wat me overkomen is afgelopen jaar. Het was waarschijnlijk het meest pittige jaar tot nu toe. Vorig jaar viel ook niet mee door de vroeggeboorte en zorgen om Jinte, maar dit jaar was ik de controle over mezelf kwijt. En toch die dankbaarheid.

Woensdag 14 januari, het jaar is net begonnen en ik heb er alweer een weekend wintersport met collega’s op zitten. Maandagavond thuis gekomen, dinsdag en woensdag werken en die avond voel ik me niet lekker. Ik heb Jinte net opgehaald van de gastouder en breng haar naar bed, tot het zwart voor mijn ogen wordt. Het naar bed brengen gaat nog maar daarna stort ik helemaal in…

De dag erna stuurt mijn werkgever mij binnen een halfuur naar huis met de boodschap om even rust te nemen, de bedrijfsarts kwam een aantal weken daarna met hetzelfde idee. Ik had niet eens iets anders kunnen verzinnen, wekenlang heb ik geslapen en was ik uurtjes per dag wakker. Mijn lichaam wilde niet langer, het liet me in de steek. De momenten dat je wakker bent kan je alleen maar nadenken, waar is het verkeerd gegaan, waarom op deze leeftijd al en hoe lang gaat dit duren? Een constant gevoel van vermoeidheid heeft bezit van mij genomen en het wil er maar niet uit, ik ben nog geen 30 jaar en heb een burn-out.

Had mij vorig jaar gevraagd wat een burn-out was en ik dacht dat het vooral psychisch was. Gewoon even de boel op een rijtje zetten en jezelf herpakken. Het zou mij in ieder geval nooit overkomen, ik had mijn werk op orde en pakte er graag nog wat extra werk bij. Maar het was er nu dan toch en het kostte niet alleen veel energie, mijn humeur was voor mijn omgeving ook niet echt prettig. In de maanden erna gaat het herstel maar heel langzaam. Twee stappen vooruit, een terug. En toch gaat het vooruit.

In de maanden thuis zie ik Jinte veel meer. Het dametje had vorig jaar een valse start en dit jaar ging het ook niet soepel. En hoewel ze met regelmaat mijn nachtrust verpestte heb ik haar dit jaar echt zien opgroeien. De eerste stapjes en woordjes zijn magisch voor een vader. Voor Christa was ik vaak niet te genieten en ze heeft alles thuis op zich genomen maar ze deed het uit liefde. En zo zijn er nog meer mensen om me heen die altijd voor mij klaar stonden. Mijn Moment van 2015 duurde een paar maanden maar valt samen op die ene avond.

Het is november. Ik geef aan dat ik dankbaar ben voor de burn-out. Dankbaar dat het de tijd heeft gestopt, dankbaar dat ik nu zie dat mijn gezondheid voor gaat en bovenal dankbaar met de mensen om me heen.

Ik ben Jochem Beumer, 29 jaar oud en getrouwd met Christa. Trotse vader van Jinte (19 maanden) die vorig jaar 7 weken te vroeg geboren is. Vijf dagen in de week reis ik vanuit Woudenberg naar Den Haag waar ik werk als Webmaster op het partijbureau van het CDA.