Martine Zuil, hoofdredacteur Misset Horeca
Vrijdag de dertiende
Voor mij is er onmiskenbaar één moment in 2011 dat mij mijn leven lang bij zal blijven. Het was vrijdag de dertiende. Mei, om precies te zijn. Een hele mooie, zonnige dag. Ik had mijn leven volledig op orde. Was volmaakt gelukkig. Een goedlopend marketing- en communicatiebureau, genoeg geld en vooral, genoeg vrije tijd. En plannen zat voor de toekomst.
Ik was die middag gaan lunchen met een mogelijk nieuwe zakenpartner. Lekker op een terrasje in mijn geliefde Rotterdam. Pas om vier uur waren we uitgeluncht en uitgebrainstormd. Dat kon wel eens iets heel leuks worden.
Voordat ik op de fiets klom, checkte ik mijn telefoon nog even. Ik had twee oproepen gemist. Beide keren een Engels nummer. Een Engels nummer? Ik heb geen Engelse vrienden. Zal wel een ongelukje zijn geweest. Maar toen ik thuis kwam, belde weer dat Engelse nummer. En toen werd het duidelijk. Peter de Mönnink aan de telefoon. Pief van Reed Elsevier, vandaar dat Engelse nummer. Sinds kort ook CEO van Reed Business in Nederland.
Hij kwam vrij snel ter zake. Of ik zin had om hoofdredacteur te worden van Misset Horeca en alles wat daar omheen hangt. Ik kende Peter nog wel, uit mijn vorige, 17 jaar lange leven bij Reed Business. Dus ik permitteerde me om te zeggen wat in me opkwam: Doe normaal! Je weet toch dat ik in Rotterdam woon? Dat ik nooit meer in loondienst ga? Dat ik heel erg gelukkig ben? Ja, dat wist ‘ie allemaal. Maar hij dacht dat ik het wel leuk zou vinden. En daar had hij gelijk in. Ik heb er exact een week niet van geslapen. Twee gesprekken gehad in Doetinchem, heen en weer geslingerd tussen ‘echt niet!’ en ‘tuurlijk wel!’. En toen was ik er uit: tuurlijk wel!
Ik stelde vast dat ik waarschijnlijk spijt zou krijgen als ik ja zou zeggen, en dat ik zeker spijt zou krijgen als ik nee zou zeggen. Nou, dat was dan duidelijk. Iets meer dan twee weken na die onvergetelijke vrijdag de dertiende zat ik al achter mijn nieuwe bureau. Bijna op de kop af vijf jaar nadat ik het Reed Business nest in Doetinchem had verlaten voor nieuwe avonturen vanuit Rotterdam.
En inderdaad: ik kreeg spijt. Spijt dat ik niet in de afgelopen jaren af en toe even ben wezen buurten. Want het bleek nog steeds een geweldig leuke club, daar in Doetinchem. Prachtige mensen, prachtige bladen, sites, projecten, events. Wat een machtig mooie wereld, die van het multimediale uitgeven. En wat een leuke markt om in te werken, de horeca!
Ik was volmaakt gelukkig, vóór die vrijdag de dertiende. En nu, nu werk ik me suf. Ik zie mijn vriendje nooit meer, ben sowieso nooit thuis,ik zwoeg op plannen en rapporten en ik vergader me een droge strot. En tegelijkertijd vraag ik me af: wat is de overtreffende trap van ‘volmaakt gelukkig’?
