Voor mij was 2013 een mooi jaar. Privé ging alles behoorlijk op rolletjes. En dit jaar kwam er “zakelijk”ook nog een ongelofelijk fijne waardering voor al het werk dat ik in mijn blog gestoken heb de laatste 7 jaar. In de vorm van een vakprijs die ik ermee won.
Maar hoewel dat zeker memorabel was moest ik me nu eenmaal beperken tot één moment en was er een ander moment dat meer impact maakte. Een persoonlijk moment.
Onze oudste zoon Kevin heeft jaren geleden de diagnose PDD-NOS gekregen hoewel het meer op klassiek autisme lijkt nu hij ouder wordt. Daarnaast heeft hij ook nog een taal- en spraakstoornis wat hem in het dagelijkse leven niet echt helpt beter met zijn autisme om te gaan. Of misschien moet ik zeggen dat het de buitenwereld niet helpt want hij is al zeven jaar een vrolijke en ondernemende jongen die zelf geen last heeft van wie hij is.
Maar ook al weet ik prima hoe slim hij is, hoe snel hij leert en hoe veel vertrouwen hij zelf aan anderen kan geven, ik weet ook uit eigen ervaring hoe moeilijk het kan zijn als je sociaal niet vaardig bent. En hij is bijna per definitie niet sociaal vaardig. Hij snapt niet dat er mensen zijn die misschien niet het beste met hem voorhebben. Dat er mensen zijn die een oordeel vellen omdat hij zich niet gedraagt zoals leeftijdsgenoten dat doen. Omdat hij zich niet automatisch conformeert aan wat ‘normaal’ is.
Mijn moment kan ik precies benoemen. Het was enkele weken geleden namelijk tijdens een schoolvoorstelling. Een Sinterklaasfeest waar Kevin en de rest van zijn klas als Pieten een toneelstukje opvoerden. Iets waar ik me onbewust kennelijk toch voor schrap had gezet aangezien het me zelf decennia gekost heeft voordat ik zelf op een podium durfde te staan. Waar iedereen naar je kijkt.
Terwijl verschillende klasgenoten alleen of in kleine groepjes hun stukjes speelden zag ik hem wachten tot hij aan de beurt was. Ontspannen en ogenschijnlijk helemaal niet bezig met wat er gaande was.Tot hij samen met drie anderen naar voren werd geroepen door Sinterklaas en zijn act ging opvoeren. Meedansen met de Tsjoe Tsjoe Wa.
Ik kende het liedje niet. Maar daar stond hij. Helemaal voor aan op dat podium. Met stralende ogen, in opperste concentratie en het publiek negerend. Hij deed het geweldig.
En toen besefte ik me ineens pas hoe goed hij, ondanks of misschien juist wel dankzij zijn autisme, nu al is in die dingen die mij meer dan twintig jaar gekost hebben. Hoe ik mijn eigen verwachtingen en zorgen op hem had zitten projecteren. Ik geloof dat ik op dat moment voor het eerst hem zag als de persoon die *hij* is.
Maar dat besef plus de ongelofelijke nieuwsgierigheid die ik toen voelde! Om te willen weten hoe hij me de komende jaren nog gaat verrassen. Dat was een beetje zijn moment maar vooral *mijn* moment.
Ik ben Raymond Snijders. Wonend in Deventer, werkend in Zwolle als informatiespecialist al zou je dat vroeger bibliothecaris genoemd hebben. Ik werk dagelijks met digitale informatie en twitter (@rsnijders) en blog daar ook veel over op vakblog.info. Bovenal ben ik echter de trotse vader van Kevin (2006) en Susannah (2009)
Prachtig, hoe je als vader compleet verrast kun worden door je eigen kind. Lekker z’n eigen ding en lak aan verwachtingen. Zo hoort het 😉
Wat een prachtig kind en wat een prachtige vader
Wat een warm verhaal Raymond. wees maar trots op je zoon en op jezelf. Gaat vast allemaal helemaal goed komen!
Heel erg mooi! Dankjewel voor jouw/zijn moment.
Een mooi verhaal Raymond! De spiegel die je kinderen je voorhouden door gewoon zichzelf te zijn is onbetaalbaar.
Wauw Raymond! 😀 Wat een tof stuk, ik werd er helemaal warm van van binnen 🙂 Geniet van het pappa-zijn, maar zo te zien doe je dat al!
fijn Kevin, zo’ n vader!
Wat een mooi dierbaar moment, Raymond. Wat fijn dat je dit met ons wilde delen. Ik wens jou en Kevin samen met de 2 dames in 2014 vele verrassende momenten!
Raymond, ik krijg een brok in de keel van je ‘moment’ en zie zo weer jou als 12-jarige jongen tijdens ons ‘zesde-klas-zomerkamp’ op een dikke boomstam zitten een megadik boek te lezen (volgens mij heb ik nog nooit niet zo’n dik boek gelezen ;-)). Alle andere klasgenoten renden, sprongen en schreeuwden… Maar jij bleef ongestoord doorlezen! Wat is ‘normaal’? Onze oudste zoon is meerbegaafd en de jongste is ernstig enkelvoudig dyslectisch. Ik ben al lang gestopt met vergelijken en zoeken naar de ‘norm’. Jij slaat de spijker op z’n kop. Ik kijk naar het kind en zijn talent en dat is soms niet ‘normaal” maar wel waar hij zich fijn bij voelt. Ik wens jullie een super 2014 toe en ben benieuwd naar jou moment van volgend jaar!
Hartelijke groet,
Leren van je kind, terwijl je kind van jou leert… blijft heel bijzonder. Mooi beschreven!
Ik kan het me nauwelijks meer herinneren om eerlijk te zijn maar je beschrijving klinkt erg als mij 🙂 Dat Kevin echt heel veel eigenschappen van zijn vader heeft, dat is me wel heel duidelijk geworden de laatste jaren. Juist een reden om niet te vergelijken en naar een norm te zoeken want dat doet de buitenwereld al en daar had ik zelf vroeger ook een broertje dood aan. Ik geniet gewoon van alles wat hij (en zijn zusje) doen en één ding weet ik zeker: het wordt volgend jaar alleen nog maar mooier!
Ook een geweldig en warm 2014 gewenst!
Ik geloof dat ik bij het lezen van al die fijne reacties nog een extra mijnmoment heb gekregen van jullie. Dank daarvoor!
Prachtig moment Raymond!
Deze zin raakte me enorm: En toen besefte ik me ineens pas hoe goed hij, ondanks of misschien juist wel dankzij zijn autisme, nu al is in die dingen die mij meer dan twintig jaar gekost hebben
Ontroerend geschreven,recht uit het hart
Zo heerlijk uit het hart. En zo blij dat je onze maatschappelijke illusie “normaal” los kan laten en je zoon als zichzelf kan zien. Fijn dat er mensen zo als jou zijn.
Opdat velen maar zo naar (hun) kinderen mogen kijken; verwachtingsvol klaar voor verrassingen
Tranen in mijn ogen. Wat een prachtig moment en wat een prachtig verhaal en by the way, wat ben je toch een prachtig mens. Dankjewel Raymond!
*pinkt een traantje weg*
Wat verschrikkelijk mooi geschreven! En wat een mooi moment!
Helemaal ontroerd, *een traantje wegpinkt*
Wat een mooi moment!
Mooi moment. En wat ik nou zo mooi vind is dat je juist begint met hoe eigen hij is en hoe anderen daar juist soms nog mee om moeten leren gaan en dat vervolgens blijkt dat hij zelfs zo eigen is dat hij jou nog heeft kunnen verrassen.
Geen verwachtingen of normen hebben is naar mijn idee het mooiste wat je kunt bieden. Vooral als het je lukt ze ook niet onbewust op te leggen. Ik groeide op in een familie met (on)bewuste verwachtingen en bepaalde normen, omdat het zo hoort. Terwijl ik ook redelijk vrij ben opgevoed. Ik vraag me vaak af of ik op sociaal niveau niet veel leuker zou zijn geweest als de druk om bepaald gedrag en verwachtingen er niet waren geweest.
In elk geval heeft Kevin een goede vader getroffen die hem zijn eigen weg laat kiezen.
Mooi, warm en herkenbaar verhaal! Mijn zoon (19) heeft dankzij zijn autismestoornis eenzelfde onbevangenheid en presteert op het podium dingen (zingen, piano spelen, dansen) die ik in mijn stoutste dromen (nog?) niet zou durven. Daarnaast is het een lieverd. We koesteren onze jongens.
Iemand die dit schrijft vind ik per definitie een geweldige vader. Wat een mooi verhaal, ik moest mijn tranen maar weer eens wegslikken. Ik hoop nog vaak contact met je te hebben in 2014 Raymond!