Ruud Caris

Waar de eerste 30 jaar van mijn leven alles vanzelf leek te gaan, is het tij gekeerd de laatste drie jaar. Ook in 2015 waren er veel dieptepunten, maar gelukkig ook een aantal hoogtepunten. Mijn moment van 2015 was een combinatie van deze twee.

Nadat mijn vriendin bijna drie jaar geleden de diagnose kreeg van een chronische ziekte, stond ons leven op zijn kop. Net een dochter gekregen, nieuw huis, ik mijn baan opgezegd om fulltime met Androidworld aan de slag te gaan. Dan dit. Je houdt met veel dingen rekening, maar niet hiermee, echt niet. Ik leef van dag tot dag, hoop dat er marginale verbeteringen zijn, maar die komen niet, bijna nooit, of van zeer korte duur. Het is chronisch en progressief, dus op verbetering hoef ik eigenlijk niet te rekenen. Dat weet ik wel, maar m’n gevoel wil er niet aan. Niet nu. Niet wij.

Dit heeft veel impact op ons hele gezin, mijn werk, mijzelf. Alles. Rekening houden, niet meer alles kunnen doen, afspraken last-minute afzeggen, maar ik moet ermee dealen.

Ik heb hier moeite mee gehad, veel moeite. Toch zijn er momenten dat ik even kan proeven van de andere kant, het onbezorgde leven. Vaak zijn dit perstrips of beurzen, even niet de zorgen van thuis. De meest recente trip was naar China, een supertoffe ervaring, met veel indrukken, mensen, maar ook tijd om na te denken. Waarom? Hoe? En nu? Na vier enerverende dagen met veel onbekenden kwam mijn AHA-moment van 2015, of eigenlijk van de afgelopen drie jaar.

Het ligt misschien erg voor de hand, maar middenin een dergelijke situatie zie ik dingen soms niet meer helder. Ik leef op de automatische piloot, in survival-mode. Ik doe alles om m’n gezin, bedrijf en leven draaiende te houden. Zo weinig mogelijk anderen belasten, m’n dochter het allerbeste geven, m’n vriendin beschermen. Toch moet er ruimte zijn om te genieten, om de ‘we-doen-het-gewoon’-mentaliteit meer omarmen.

Mijn moment van 2015 vond plaats op 18 december. Na uit mijn roes en jetlag ontwaakt te zijn, kwam ik tot een vreemd besef en kreeg ik veel positieve energie. Doen, gewoon doen. Geen rekening houden, we zien het wel. Tuurlijk kom je dan als gezin wel eens op de koffie, maar wat we meemaken neemt niemand me af. Eigenlijk een soort van ondernemen in m’n privésituatie. Ja, het ligt voor de hand, maar ik heb er lang voor nodig gehad om het te beseffen, erachter te staan en actie te ondernemen. Stiekem wist ik het eigenlijk al, maar voelde het nooit. Nu, eind 2015, gaan we ervoor. Meer genieten, dingen ondernemen, kleine momenten waarderen. Oh en Milaan, we zien je snel!

Als oprichter van Androidworld adem ik smartphones, gadgets en alles online. Vanuit het zuiden des lands heb ik, hoe cliché ook, van mijn hobby mijn beroep kunnen maken.