Stephan Fellinger

Voor mij waren er 2 momenten die bij mij naar bovenkomen wanneer ik aan 2012 denk. Het eerste moment is erg verdrietig, het tweede moment geeft mij een warm gevoel wanneer ik er aan terugdenk.

Laat ik beginnen met het verdrietige moment. In de zomer hoorde ik dat een vriendin van me een niet meer te genezen vorm van kanker had. Haar daarna snel georganiseerde bruiloft was de laatste keer dat ik haar zag. De maanden daarna had ik regelmatig contact met haar via Whatsapp. Berichtjes met alledaagse foto’s van wat we die dag hadden beleefd. Ontroerende en bijzondere appjes. Wie durft nog te zeggen dat moderne media inhoudsloos zijn, heeft het absoluut bij het verkeerde einde. Voor mij betekende die kleine berichtjes heel veel. Refelctiemomenten in een wereld waar we haast hebben en waar gezondheid zo vanzelfsprekend is. Niet dus. Recent werd ze begraven, erg verdrietig.

Mijn andere moment gaat over mijn grote liefde: safari’s in Afrika.

Elk jaar wanneer ik met een piepklein vliegtuigje land op een kleine airstrip midden op de Savanne, dan word ik warm van binnen. Dan voelt het als thuiskomen. Dit jaar bezocht ik onder andere de Serengeti, een prachtig gebied waar je als safari liefhebber ruimschoots aan je trekken komt. Ons tentenkamp was opgeslagen in de buurt van de route van de grote migratie van de Gnoes. Bijna 2 miljoen dieren, Gnoes, Zebra’s en Gazellen die elk jaar een enorme afstand afleggen door Tanzania en Kenia, op zoek naar voedsel. Het is een overlevingstocht voor de dieren. Weet dat een Gnoe die pas geboren is, binnen 5 minuten moet kunnen staan en binnen 10 minuten moet kunnen lopen, anders is het beestje voer voor de roofdieren.

Vanuit het vliegtuigje kon ik de migratie al zien, maar wanneer je letterlijk tussen miljoenen dieren staat, die enorm veel lawaai maken, dan voel je je als mens enorm nietig. Overal waar je kijkt, zie je Gnoes. Kilometers ver is alles wat je ziet zwart van de Gnoes. Soms lijkt het alsof je in de verte een bos ziet, maar in werkelijkheid zijn dat enorme groepen Gnoes. Alles is letterlijk zwart om je heen. Dat moment zal ik mijn leven niet meer vergeten. Daar word je stil van, je voelt je als mens nietig tussen die miljoenen dieren die aan je voorbij trekken. Je voelt je daar letterlijk een gast op planeet Aarde. Het maakt je bescheiden. Dat soort momenten ontroeren me, het voelt ook als een enorm voorrecht dat ik daar dan mag zijn en het maakt me blij dat ik leef.

Een gezond 2013 voor jullie allemaal.