Een engel met zachte witte kleine vleugels. Op 7 mei daalde hij neer in mijn leven. En het lukte hem. Of misschien lukte het mijzelf. Hij temde de draak.
Tot die tijd was het hectisch geweest. Met in het begin van het jaar een nieuwe naam voor het bedrijf. Een naam die beter vertelt wat we doen. Niet eens echt een nieuwe koers, want die hadden we geleidelijk aan al ingezet. Maar wel het moment waarop we dat aan de buitenwereld lieten weten. Een nieuwe website, een promotiecampagne, onze normale opdrachten. En ik maar rennen.
Zo ergens in februari kwam het moment dat ik de moed had om onder ogen te zien wat er mis was in mijn bedrijf. Het liep erg goed, dat zeker. Klanten waren erg tevreden en van de ene opdracht kwam de andere. We werden drukker en drukker. Maar als meewerkend voorvrouw moet je ook kunnen delegeren. Dat lukte niet. Ik bleef maar rennen.
Alle moed bijeen geraapt en stappen genomen om de problemen op te lossen. Toch werd ik nog steeds om vijf uur ’s ochtends wakker van die draak in mijn hoofd. Je redt het niet, je moet nog zoveel doen. De takenlijst was groot en ’s ochtends voelde hij zo zwaar als lood.
Best ambitieus ook, om naast je groeiende bedrijf, het bedrijf van je man en een gezin met drie kinderen nog eens in een vrijwillig inwonersinitiatief te stappen. En naast je toch al te volle werkweek ook nog eens een halve werkweek aan uren te spenderen. Omdat je kansen ziet voor de economie van je eigen stad. En omdat je oprecht denkt dat je er goed aan doet om je daar voor in te zetten. De draak bleef zich lachend om vijf uur melden en ik bleef rennen.
Thuis werd het steeds minder gezellig. Ik was chagrijnig en mijn man ving op wat hij kon. Onze middelste dochter zat vlak voor het examen met alle bijbehorende stress en er was vrijwel geen ruimte om iets anders te doen dan werken.
Zo ergens in april zei de jongste dat ze toch echt graag weer een hond wilde. Het was al twee jaar geleden dat Bo overleed. Maar het was niet eerlijk om een pup te nemen als je zo weinig tijd hebt, vonden we. Ze liet een foto zien op een herplaatsingssite. En we werden verliefd.
Dat zou betekenen dat er wat moest veranderen in huis. Niet alleen de hond had recht op aandacht en tijd. De keuzes waren emotioneel, ik ondernam stappen en sneed in mijn takenlijst. Er moest wat veranderen.
Op 7 mei kwam Sam. Een witte Golden Retriever met zachte witte kleine vleugels aan zijn kop. En een kwispelende vrolijke staart. Een engel? We rennen nu samen. Maar wel over de Enk en niet tegen de klok. En de draak? Die laat zich nog maar af en toe zien.
Susan Hofs is eigenaar van De Campagnefabriek, een creatief bureau voor communicatie en evenementen in Lochem. www.campagnefabriek.nl
