Sytske Roskam

Een uitnodiging voor Mijn Moment van 2012 is voor mij een uitnodiging om een open en eerlijk verhaal te vertellen. Jezelf zijn, maskers af, open je twijfel tonen, dat is precies waar mijn bewondering voor Henk-Jan ligt. Ondanks dat ik dit jaar een paar ‘maskers’ aflegde, zelfs vrij letterlijk omdat ik in een jaar meer dan 22 kilo naast mij neerlegde, is eerlijk zijn één ding en er open over vertellen een tweede.

Míjn moment van 2012 was op 19 oktober. Die avond openden Karin Ramaker en ik onze expositie Self-Image in de StandUp Gallery in Den Haag. Een combinatie van foto’s van haar project Hart op Straat (http://www.hartopstraat.nl/) en mijn fotoserie #moitoday.

Augustus 2011 begon ik met het maken van een foto. Met mijn iPhone, geplaatst op Instagram. Snel en simpel. Een zelfportret met de titel #moitoday. Dit ben ik vandaag. Dat ik die foto’s online plaats is voor een buitenstaander wellicht nogal exhibitionistisch. Voor mij was en is het simpel. Geen exhibitionisme, maar aan anderen laten zien hoe het met mij gaat. En dat is niet altijd goed of vrolijk. Hoe langer ik mijn moi’s maakte, hoe minder het mij kon schelen… gewoon laten zien wat er is. Dus ook als daar soms een rafel- of punkrandje aan zit, zoals Karin Ramaker dat noemt. Soms mooi, soms lelijk, mascara onder mijn ogen, vermoeid, down of verdrietig. Zonder masker.

In die expositie kwamen een paar dingen samen, bijvoorbeeld 366 x een foto van mijzelf (365+1 want 2012 is een schrikkeljaar). En daarna een opening, waar allerlei mensen samenkomen, voor ons. En dat voelt best bijzonder. We waren verrast door alle vrienden en familie die aanwezig waren bij de opening, of later de expositie bezochten. En ook bijzonder: twee vrienden maakten muziek. Marco Raaphorst speelde gitaar en begeleidde Heide Goris die voor ons zong. Slik, hoe bijzonder is het als iemand die al veel voor je betekent ook nog voor je zingt?

Dit jaar 2012 vond ik niet makkelijk. Zelfs ronduit moeilijk. Worstelen met een (zelfgekozen) werkloos zijn, de tijd nemen voor een nieuwe koers, het veranderde langzaam in een worsteling met mijzelf. Als je prioriteiten gaat heroverwegen laat je soms te veel los.

Die aanwezigen bij de opening, die mensen om je heen. Niet alleen die dag, maar dit jaar waren er sowieso veel waardevolle momenten met vrienden en familie. Stephen Fry zei een keer: ‘we want to love and be loved’. En dat ligt dus besloten in Mijn Moment van het jaar. Want nu ik het geloof in mijzelf wat verloor, en hoop naar de achtergrond verdween, bleek liefde het sterkst dit jaar.

Zo. Na dit terugkijken nu de blik weer vooruit. Iets doen met dat Friese bloed in mijn aderen. De zeilen van dit dobberende bootje weer wind laten vangen en overstag gaan. En ik knoop in mijn oren: masker af, worden wie ik ben.