Vorig jaar schreef ik over mijn dagelijkse lichtpuntje (klik hier): het schrijven van blogposts, daar reactie op krijgen en iets kunnen betekenen. Ondanks dat het met mijn gezondheid niet lekker ging, want eigenlijk ging ik al acht jaar steeds verder achteruit. Ik heb last van weinig energie tot hevige pijnen, een soort epileptische aanvallen, spierslapte, niet meer goed kunnen praten […]
Lisanne van der Vaart Lees verder
Midden in de nacht schrik ik wakker. De rode vrouw! De rode vrouw ligt in zijn bed! Als een bezetene ruk ik de la van mijn nachtkastje open op zoek naar mijn schrift… Licht! Licht! Ik ben zo bang dat ik te laat ben, dat mijn gedachten alweer in rook opgegaan zijn voordat ik een kans heb gekregen ze op
27 augustus 2014, een zomeravond in Arnhem. Voor de zoveelste keer die avond, klap ik letterlijk door de deuren vanuit de backstage ruimte, de zaal van Luxor Live in. Twee dagen lang is dit mijn pad. Van achter naar voor en weer terug. Recht zo die gaat. Stappen maken, en nog meer stappen maken. Alleen nu blijf ik ineens stil
Nee, het was geen glorieus moment, noch een nederlaag. Eerder banaal, die beslissende seconde, waarop ik de stekker eruit trok en zei: ‘Au Revoir Zichtbare Zaken’. 28 mei 2014 om 11:58 uur. Na twee jaar mantelzorgen, het afscheid van Lide, interen op je verdiensten en energie, aankomen in het land van rouw en gemis, de intrede van chronische vermoeidheid, concentratieproblemen,
“Papa, kan jij even naar mijn printer komen kijken?” Ik stop met zoenen, kruip uit de armen van de man op wiens bank ik lig en kijk naar het meisje. Ze lijkt op een elfje, zoals alleen meisjes van een jaar of twaalf dat kunnen. Op haar paarse nachthemd is een goudkleurig kroontje geprint met daaronder de letters ‘I’m the
Marianne Zwagerman Lees verder
(1987)Ik ben negentien jaar en woon samen, net een maand.Mijn huis is witgrijs en oudroze ingericht.De handdoeken in dezelfde kleur zijn gespaard bij de Shell.De stijl nog wat beginnend en meegenomen vanuit onze twee ouderlijke huizen.Oude antieke spullen gecombineerd met wit modern.Aan de muur pontificaal mijn 2 gouden platen.Ik zit op de bank en de telefoon gaat, hij staat in
Christa Krommenhoek Lees verder
Ook dit jaar ontkom ik er niet aan een “mijn moment” over mijn moeder te schrijven.Ik kies hiervoor omdat de rest van 2014 zich kenmerkt door vooral veel afscheid nemen (in allerlei vormen) en doodgaan, waar ik me soms even geen raad meer mee weet.Mijn moeder, nu 96 jaar, lijkt onverstoorbaar verder te leven.“Ik word er wel 100!!” Roept ze
Na lang denken en veel gebeurtenissen de revue te laten passeren ga ik dit jaar mijn moment vertellen kort en krachtig, want zo gebeurde het ook in het echt. We zijn samen in de kamer. Mijn klant ligt op tafel. Een zacht muziekje staat op. Ik pak haar arm vast en stel een vraag… POW! KNAL! BAM!!WAT GEBEURT HIER!?PEEEEEEUUUUWWW! Judith,
Waar ik eind 2013 de hoop had dat het in 2014 beter zou gaan? Bleek het toch nog slechter te kunnen. Mijnmoment 2014 is geen vrolijk verhaal, het is een jaar geweest waarin ik flink ben opgelicht door een werkgever, me door een echtscheiding heb moeten vechten, een zware brand in mijn huis, een lichaam wat het laat afweten door
“Ik bruis op mijn 53e van de studiezin, ambitie en nieuwsgierigheid” zei ik vorig jaar aan het eind van mijn eerste #mijnmoment bijdrage. Van bank naar sofa Als je een opdracht bij een klant afrondt (of teruggeeft) en geen nieuwe opdracht hebt, kom je op ‘de bank’. Dat was begin dit jaar als werknemer bij een organisatie die volop in
