Ik stelde me een wereld voor waarin ik vitaal en fit zou zijn, waarin ik geduld zou hebben met mijn kinderen en partner, waarin ik cynisme verving door samen lachen. Ik stelde me die wereld voor. Ik had tijd. En zin. En toegevoegde waarde. Ik mocht van mezelf rusten, van geen nut zijn en genieten. Het was niet de wereld […]
Het is een dag in maart en de telefoon van mijn vrouw, Anne, gaat. Ze neemt op en ik zie de tranen in haar ogen springen. Ik weet wat dat betekent: Mirjam is dood. Mirjam is dood. Zelfs ruim een half jaar later kan ik niet geloven dat ik deze woorden type. Een verrassing was het niet. Ze was ziek.
“Wauw, realiseer je wat je net gezegd hebt?” Het is 18 november en ik heb net verteld dat ik dankbaar ben voor wat me overkomen is afgelopen jaar. Het was waarschijnlijk het meest pittige jaar tot nu toe. Vorig jaar viel ook niet mee door de vroeggeboorte en zorgen om Jinte, maar dit jaar was ik de controle over mezelf
Mijn Moment 2015 “Het hartje klopt niet meer.” Die boodschap kwam hard aan. Harder bij mij dan bij Kinga, want zij vermoedde stiekem al dat er iets niet goed was. Ze had haar vermoeden niet uitgesproken, want zeker weten doe je niets als je voor het eerst zwanger bent. Totdat de verloskundige ons het ontnuchterende nieuws bracht: het hartje klopte
Mijn verjaardag is altijd op 2 september. Dat is al vele jaren zo en zal hopelijk nog even zo blijven. Lange tijd heb ik niets aan mijn verjaardag en toen ineens weer wel. Eerst zomaar, out of the blue. Het jaar erop presteerde ik het om mijn eigen surprise party te verstieren. Dat was nog eens een verrassing voor mijn
“Boem is ho!”, zei mijn wijze vader altijd. Nou, en dat was het. Een frontale botsing achter op een andere auto. Eind maart op de A12 bij Utrecht, airbags, ravage, vluchtstrook, sleepauto, gekneusd borstbeen, trillen, auto total loss, …. 10 dagen lang voelde het alsof al mijn cellen aan het trillen waren. Gelukkig en niet toevallig zat ik een groot
De Peruaanse sjamanen zongen normaal met z’n tweeën, maar deze nacht hoorde ik opeens nog een stem meezingen. Waar kwam die stem vandaan? Ik spitste mijn oren in het pikkedonker van de ceremonieruimte en luisterde naar de onbekende melodieën in een onbekende taal, begeleid door de ritmische ritselingen van de chakapa. Ik had al wel eerder ayahuasca gedronken. Soms ook
Mijnmoment was mijnweek dit jaar. Een prachtige, bijzondere maar ook een hele dubbele week, die eerste volle week van juni. Het begon ergens eind februari, samen met Olga had ik het initiatief genomen voor een reis die in het teken stond van elkaar spiegelen, wandelen, veel natuur, onderdompelen in koude bergbeken, dialoog, zelfreflectie, mediteren en het spelen van het transformatiespel.
“Ik stop ermee. Het is tijd voor nieuwe energie.” Terwijl ik de woorden uitspreek, lijkt het heel even alsof ik naast mezelf sta. Doe ik dit echt? Als andere Grote Mensen Grote Beslissing nemen, lijkt het zo makkelijk. Lineair. Iemand overweegt iets. Voert gesprekken. Weegt voor- en nadelen. En komt zo langzaam maar zeker tot De Beslissing. Heel mindfull. De
Dit jaar is het makkelijk om dat ene moment aan te wijzen. Het is een jaar van grote verandering, althans, dat gaat het worden. We schrijven het weekend van 18 juli. We kregen vrienden te lunchen. Ik maakte het favoriete lunchgerecht van mijn vriendin: menemen. Een Turks ontbijtgerecht, pittig roerei met paprika en tomaat. Het was, al zeg ik het
