Mijn moment van vorig jaar? Mijn chronische Lyme diagnose. Sindsdien ben ik druk bezig geweest met behandelingen, die zijn pittig. Ik heb veel te veel onplezierige momenten beleefd en heb mijn jaar vooral in bed doorgebracht. In september begonnen we met een nieuwe behandeling, mijn lichaam kon de antibiotica niet meer aan. Heftig, vond ik, dat mijn lijf het écht […]
Lisanne van der Vaart Lees verder
Met verbijstering hoorde ik het bericht dat op 19 november Armand was overleden. Ondanks dat ik geen leeftijdgenoot van Armand ben, kan ik erg genieten van zijn muziek. Bijvoorbeeld “Ben ik te min”, “Blommenkinders”, “Want er is niemand (en nou ik)”, spreken mij enorm aan. Naar aanleiding van dit overlijden werd op 25 november (van 10.30-15.00 uur) in De Effenaar
Een donkere donderdag in december. Daar lig ik dan. In bed. Het is elf uur en bewegen lukt niet. Ik kan niet meer. Ben op. Lamgeslagen. Over het algemeen word ik getypeerd als een vrolijke, drukke en gezellige Miep. Ik lach veel, zwaai altijd. Schijn zelfs hardop te zingen als ik over straat loop. Ik heb het helemaal naar m’n
Ik stond ineens op scherp. Op Twitter las ik dat de gemeente Texel leden zocht voor een commissie die de gemeente zou gaan adviseren over ruimtelijke plannen en relevant beleid. Ik wist natuurlijk dat er op mijn Texel spannende dingen gebeurden. Met de ontwerpateliers van Planet Texel loopt de gemeente al jaren voorop en ik geniet daar met volle teugen
Ik rij de oprit op, draai mijn sleutel om en trek de handrem aan. Het is een prachtige, warme zomerdag in juli, waarop ik terugkom van een bezoek aan mijn vader. Mijn moeder had me de dag ervoor gebeld. ‘Je moet niet schrikken hoor’, begon ze het gesprek – een opening die geruststellend bedoeld is maar zelden goed nieuws inluidt.
Toen ik bijna 9 jaar geleden ziek werd en niet meer kon dansen, verloor ik mijn werk, mijn hobby en mijn passie. Datgene wat mijn leven sinds ik 4 jaar oud was zin en richting had gegeven was ineens foetsie. Het is vrijwel onmogelijk alsook overbodig om uit te leggen dat dit een heel groot gat in mijn bestaan sloeg.
‘Tja je bent wat ontstekingsgevoelig – omdat je rookt – al overwogen om te stoppen?” begon de chiropractor alleraardigst. “Ik kom hier niet om te stoppen met roken. Ik kom voor mijn rug, over twee weken moet ik rechtop kunnen staan!” bijt ik hem toe. Gestrand met de kust in zicht. Ik kon letterlijk en figuurlijk, niet meer voor of
3 juli 2015. Mijn moeder is weer thuis. Na 180 dagen ziekenhuis en revalidatiecentrum loopt ze, fier rechtop aan de arm van mijn vader het huis weer binnen. Er gaat nog steeds niks vanzelf. Maar dankzij enkele compassievolle zorgverleners en vooral haar eigen vastberadenheid om bij ons te blijven is er weer een grote stap gemaakt. Maar ook ondanks een
Iedereen zei tegen me: “Oh, wat erg voor je.” Maar ik had er zo weinig gevoel bij. Af en toe vraag ik me af of dat gezond is, of dat ik het gewoon normaal mag vinden dat ik weinig voel bij de dood. Dit jaar, nog maar kort geleden, overleed mijn oma vrij plotseling na een kort ziekbed. Al was
15 januari 2015… wat genoot ik van de reacties, de nagloei, het enthousiasme en het feit dat een simpel idee zo ontzettend mooi en fijn kon uitpakken de avond ervoor. Bij dezen nogmaals dank aan iedereen die zonder te weten wat het ging worden aanwezig was op #onmeetsoff. Wat een avond! Met recht mijn moment. Maar hoe kwam deze magische
