december 2017

Mariska Haitink

“Medemblik, mei 1517: Er was storm op komst, ook zonder naar de dreigende lucht te kijken, voelde ik de spanning in de stad. Alles wat los stond, werd naar binnen gehaald of vastgeknoopt, moeders sommeerden hun kinderen in de buurt te blijven. Er was geen paniek, maar toch, je wist maar nooit.. Ik stond op de dijk te kijken hoe […]

Mariska Haitink Lees verder

Annelies Verhelst

Eigenlijk had ik er best kort over kunnen zijn. Sint Maarten, 11 november, en ik had zin om naar een feestje van een voormalig huisgenootje te gaan. Niks bijzonders zou je denken, maar de praktijk is al jaren een beetje anders. Tijdens, maar ook nadat ik overspannen was – en daarna tijdens mijn depressies, zag ik meestal huizenhoog tegen feestjes

Annelies Verhelst Lees verder

Ilse Kiwiet

“Hoe vertel ik mijn moeder dat haar hele huis aan gort is? “Alles is weg, alles is kapot”. Het is een zwoele zondagmiddag in juni. De ramen staan open, ik hoor een jongen in paniek. Midden op de weg staan vier tieners, ze kijken allemaal naar boven. Ze ogen heel rustig, handen in de zakken. Zou er ingebroken zijn? Ik

Ilse Kiwiet Lees verder

Mark Vletter

Daar staat het dan. In chocoladeletters. “Voys en Spindle tegen ongelijkheid”. Ik krijg een brok in mijn keel als ik het lees. Nu is het echt. Nu weet iedereen het. Het is ruim 14 jaar geleden dat ik in Haïti was. Het is nog steeds één van de armste landen in de wereld. Na een trip van 28 uur stap

Mark Vletter Lees verder

Erna van Vondel

Zolang mijn ouders leefden, hoopten ze op dat ene grote wonder: een medicijn tegen de spierziekte die ik heb. Mijn broer overleed aan de gevolgen van deze spierziekte in 2010. Ook nog tijdens de dementie van mijn moeder was het de rode draad die haar niet los liet. “Mam”, zei ik dan, “mam, ondanks deze rotziekte ben ik echt gelukkig”

Erna van Vondel Lees verder

Frank Meeuwsen

6 december 2017. Dat schrille fluitje op perron 7 van Utrecht CS betekent maar één ding, instappen! De trein staat op het punt te vertrekken en ik kom net van de roltrap (links gaan, rechts staan!) het perron op. Ik zie een dichte intercitydeur voor me, maar links staat de conducteur nog te wachten. Ik wacht geen seconde, trek een

Frank Meeuwsen Lees verder

Ellemijn Veldhuijzen van Zanten

We fietsten weg. Hij keek me lachend aan. “Aan de binnenkant, hè, mama?”  “Ja, schatje, sorry, maar jij bent mijn kind, ik bescherm jou, zo fietsen we al vanaf het moment dat je kunt fietsen…”  Altijd aan de binnenkant, iets achter me zodat ik in geval van nood mijn fiets voor hem kan gooien, hem met mijn moederlijf kan beschermen

Ellemijn Veldhuijzen van Zanten Lees verder

Sandra van Kolfschoten

Laat dat zinnetje maar weg, zeg ik, die drie laatste woorden -in- de –rouw- Ik geloof dat ik er uit ben. Op het moment dat ik het zeg voel ik het ook. Ik voel me geen rouwende weduwe meer. Wat ik nu wel ben kan ik nog geen woorden geven. Vijf jaar was Giorgio dood deze afgelopen zomer. Dit jaar

Sandra van Kolfschoten Lees verder

Anna-Maria Giannattasio

Oef, iedereen leeft nog. Altijd weer link dat #Mijnmoment. Gaan dit jaar mensen om mij heen sneller omvallen als de stenen bij Domino Day? Gelukkig niet. We zijn er nog. Weer een jaar gered. Dit jaar heb ik het leven juist éxtra gevierd. Mijn moment 2017 is makkelijk. Laat ik het zo zeggen, het is makkelijk voor mij gemaakt. Iedereen

Anna-Maria Giannattasio Lees verder

Elja Daae

Sommige momenten gaan natuurlijk niet alleen over jezelf. En dan is het lastig om ze te delen, vind ik. Zo was het ook voor Mijn Moment van 2017. En daarom twijfelde ik of ik het wel moest publiceren. Ik kan je wel vertellen wanneer het was: 17 november. En dat ik die dag niet snel zal vergeten, omdat we die

Elja Daae Lees verder

Scroll naar boven