Annika Visser

Tevreden en dankbaar zijn met wat je hebt! Dat word je gezegd door je ouders, je oma, ook je vrienden. Vaak ook een makkelijke uitspraak, want bezit, al dan niet letterlijk, is een groot goed en niet altijd vanzelfsprekend. En er dan ook nog ‘altijd’ dankbaar voor zijn…! Maar toch had die oma van mij wel gelijk denk ik steeds vaker. Ik heb vorig jaar een leuk huisje gekocht in Amsterdam, heb goeie vrienden en kennissen, op werkvlak verloopt het meestal voorspoedig; nog geen boze klanten gehoord.

Om ervoor te zorgen dat ik een goeie freelancer ben en blijf, een aardige en oprechte vriendin, en, wie weet, ook nog eens een keer ‘de vrouw van’, moet ik hard werken. Wat ik met liefde doe en me vol overgave instort. Maar in de waan van de dag lijkt het soms of alles vanzelfsprekend is; je gaat werken, hebt een borrel of een etentje, koopt nieuwe schoenen of anderszins, hoest de hypotheek op en zo door. Alsof het ‘gewoon’ is. Zoals gezegd, vanzelfsprekend.

Maar toen ik afgelopen Oktober voor een congres in Boston was begon er een gloeilampje bovenin de hersenpan te branden. Ik was daar met een oud-collega en tevens vriend, en we hadden een goeie week. Eerst even New England ingegaan, de Indian Summer met eigen ogen bekeken: prachtig! Het congres was ook goed en leuk, en wij hadden samen lol, niet geheel onbelangrijk. De laatste twee dagen van de week was ik alleen. In Nederland liep prive een en ander niet zoals het zou moeten, en toen ik alleen door de stad liep kwam dat naar boven.

Ik was aan het piekeren en peinzen, wat nou als….., had ik niet….., komt er een volgende opdracht…. Terwijl ik op een zonovergoten herfstdag en tevens op een bankje in het park daar in Boston zat, mijn bagel door een brutale eekhoorn uit mijn handen werd gegrist, besefte ik me eigenlijk hoe blij ik mocht zijn dat ik uberhaupt daar was. Hoe fijn was het niet daar, en hoe tevreden en ook beetje trots mocht ik zijn dat ik gewoon daar rond kon lopen. Met andere woorden, hoe vanzelfsprekend het juist niet was dat ik daar rondliep. Laten we wel wezen; er zijn meer dan genoeg mensen die niet eens een keer per jaar op vakantie kunnen. En ik had bijna mijn dag laten verpesten door een ‘blast from the past’.

Vanaf dat moment, en dat was ook mijn moment voor 2014, heb ik besloten om de ‘vanzelfsprekendheid’ van het bestaan wat meer te omarmen. Natuurlijk heb ik nog steeds niet genoeg schoenen, maar om consequenter stil te blijven staan bij wat er is, in de breedste zin van het woord. En om in 2015 te kijken of ik ook goed kan doen voor andere mensen. Want hoewel ik graag goed doe voor mezelf, zie ik ook graag andere mensen met een glimlach op hun gezicht. Misschien wel door mij.

Annika Visser werkt als Freelancer onder de naam Buro Marktzicht. Buro Marktzicht helpt bedrijven met hun online marketing en merkstrategie.