Ellen van Ree

Ellen van Ree, journalist

Zakelijk hoogtepunt

Het in 2010 vier nummers lang vervangen van de wegens ziekte afwezige adjunct- hoofdredacteur van het kwartaalmagazine M!CE Travel.

In mijn taakomschrijving stond ondermeer reizen, dat woord trok mij helemáál over de streep. Dat heb ik geweten, meer uit dan thuis geweest, aardig wat vlieguren gemaakt en de meest fantastische landen en steden bezocht. Inherent hieraan, altijd slapen in tophotels. Ook niet bepaald een straf.

Ik heb voor M!CE met name een poging gedaan van de E van evenementen van deze titel een hoofdletter te maken, omdat ik vond dat juist deze tak van de branche ondergesneeuwd bleef in het blad. Met minimale middelen en een optimaal netwerk, mede dankzij mijn jarenlange carrière bij High Profile Events, aardig wat mooie reportages, interviews en andersoortige schrijfsels de lezer, en die is kritisch gelóóf me, mogen voorschotelen. En dat werd gewaardeerd. Niets leukers dan al mijn ideeën en hersenspinsels omtoveren tot een spannende uitgave met voornamelijk eigen schrijf- én fotografiewerk, templates – volkomen nieuw voor mij en wat heb ik in den beginne zitten prutsen, echt een autodidact tot op het bot- alles tot op de millimeter en laatste punt passend maken, pagina’s heen en weer schuiven tot een mooi en rustig bladritme, print, en IK tevreden was en dan kwam vervolgens het magische moment.

Wallen onder ogen van veel korte nachten, RSI klachten links en rechts en andere deadline stress maar dan: Tatatata: ik geef groen licht. GO! Drukken en verspreiden het magazine. Heerlijk.

Privé hoogtepunt

Na héél lang nadenken en graven in mijn geheugen want er is dagelijks wel een hoogtepunt, kwam ik via het bezoeken van het prachtige voetbalstadion in Kaapstad waar het Nederlands elftal zou gaan spelen en ik als voetbaljunkie aan het gras mocht ruiken, en het gezamenlijk bekijken van álle WK-wedstrijden, alle buurtgenoten namen wijn, bier, eten en opblaaszwembadjes voor de buurtkindjes, want wat was het heet!, mee en we keken hier op het plein op mijn stoep, uit bij een voorval. Niets leuker dan zaken en mensen aan elkaar koppelen. Een beetje strategisch manoeuvreren, liefst onzichtbaar op de achtergrond.

Tijdens een persreis naar Jordanië kwam ik na het achterover klokken van enige alcohol wat dieper aan de praat met Willem Versteegh, toen nog werkzaam voor TWC/Jordan Tourist Board. Hij vertelde me dat hij altijd een week per jaar als vrijwilliger werkt met zwak begaafden. Wast zelfs de billen! Ze gaan op kamp en ter plekke verzonnen hij en ik een onderdeel voor de kampweek. Een Romeins getint gladiatoren en centurion gevecht. We zaten immers toch in een dergelijke setting, een Romeinse opgraving. Van decoratiemateriaal valt een boel te vermaken als creabea, schilden, zwaarden. Maar die hoofddeksels…

Jottum! Plotseling herinnerde ik me de partij ambulante handel van buurman Willem die stond weg te kwijnen in dozen. Spuuglelijke plastic veiligheidshelmen. Oranje, ook dat nog. Aangeschaft voor het WK, maar zíín miskoop van het jaar. Een en een maakt twee. Willem 1 los, Willem 2 uit de brand. Een maand later plofte er als dank een foto in mijn mailbox. Deze dus.