Hermannus Stegeman

Hermannus Stegeman, Hofman Café Utrecht

Zwaar vereerd door het verzoek van Henk-Jan tik ik mijn bijdrage. Maar wel met zichtbare moeite. Want 2011 was zonder meer een emotionele rollercoaster.

Terugblikkend is er natuurlijk vorige week de definitieve verkoop van mijn aandelen in Hofman Café en Brasserie Borgesius aan mijn compagnon. Hoewel schertsend door @puur al aangemerkt als “cashen”, zie ik het echter niet als een zakelijk hoogtepunt. De werkelijkheid is iets weerbarstiger, maar ik ben tevreden en gelukkig met de deal. Na 15 jaren tussen de muren van Hofman Cafe vond ik mijn rol wel een keer klaar. Er staat een prachtig cafe, maar ik moest verder, zei de drive in me.

Hermannus ventoux 2dex boven2

Wel een letterlijk en figuurlijk hoogtepunt, was mijn dubbele beklimming van de Mont Ventoux op 16 september. Voor mezelf én voor anderen, als onderdeel van Ven2-4Cancer. Na maanden hard trainen tussen de bedrijven door, wilde ik die dag minimaal 2 keer (van de 2 zwaarste kanten) de Kale Berg bedwingen, met als inzet het sponsorgeld voor het Belgische KWF. Het zou die dag ruim 32 graden worden en het was vrijwel windstil. Slopende omstandigheden, maar mán wat was het prachtig. Ik ben mijzelf verschrikkelijk tegen gekomen, maar de top voelde als een bevrijding, een overwinning. Nooit van mijn leven moest ik zó diep. Zó immens afzien, voor mezelf, voor de prestatie, maar vooral voor de belofte aan al mijn sponsoren (hierbij nógmaals mijn grote dank) en daarmee voor de bijdrage aan de strijd tegen Kanker.

Met die vreselijke ziekte mag een leven niet eindigen. Daar ga ik ook in 2012 weer voor knokken.

Nóg verder terug in 2011 was er natuurlijk de geboorte van Rubin, onze jongste zoon, begin maart.

Nét als zijn twee grotere broers, was ook hij veel te vroeg.

Maar wat dit keer verschilde voor ons, was hoe we het allemaal deelden. Natuurlijk in persoon en via telefoon voor de intimi, maar voor het eerst ook via social media. Iedereen die betrokken was juist ook op dát moment mee laten delen in ons geluk en in de emotie.

Fantastisch!

Ik herinner me alle momenten nog levendig, ook hoe ik de volgende ochtend meer dan anderhalf uur bezig was om ruim honderd berichten persoonlijk te beantwoorden. En de heerlijke rust die volgde in de weken erna. Bij de eerste 2 boys werden we overstelpt met vragen en waren we weken later voor de zoveelste keer de bevalling aan het navertellen. Nu was dat veel minder en waren het veelal prachtige opmerkingen in de trant van “Ik heb het gevolgd, wat prachtig! Hoe gaat het nú?” En konden we hartstochtelijk vertellen over wat ons op dát moment bezig hield. Heerlijk. En wat een wonder, zo’n prachtig nieuw leven, we genieten nog elke dag.. driedubbel..

Hermannus Rubin net geboren

2011 begon met de verwachting en het aanbreken van een nieuw leven. En het eindigt met het aanbreken van een nieuw leven.

Om uit een column van Ingmar Heytze te citeren, “…er is geen eindbestemming, alleen herbestemming…”.

Dus ik lééf alsof m’n leven net begint..

5 gedachten over “Hermannus Stegeman”

  1. Derde kindjes. Een cadeautje. Mooi om voor en mee te leven.
    Enn… je ligt er prachtig bij na de bevalling 🙂

    thx for sharing Hermannus!

    henk

  2. Prachtig Hermannus!

    Ik ken je zo’n beetje de tijd dat je tussen die muren van Hofman gestaan hebt en heb je via verschillende wegen steeds beter leren kennen.
    Jouw woorden over 2011 maken me stil. Heel mooi.

    Onze wegen zullen blijven kruisen,
    Minke

  3. Beste Harmannus, wat was ’t fijn jou op regelmatige tijden te ontmoeten. Ik genoot van je gastvrijheid, van je blog en je ideeën! Nu je een andere weg bent ingeslagen weet ik niet of wij elkaar irl nog vaak zullen gaan zien….alhoewel in denk, dat je toekomstige twitterlunches, waar dan ook, niet zult willen missen!
    Ach, dankzij twitter zullen we zeker contact houden en kunnen genieten van de gebeurtenissen in huize Stegeman!
    Veel voorspoed voor jouw en de jouwen in 2012?

  4. @Minke, @Rene maak jullie geen zorgen, onze wegen blijven kruisen. Voor bijzondere mensen maak je altijd ruimte in je leven..

  5. Avatar foto
    Juditte Aangeenbrug

    Een heel mooi verhaal! Kan me nog vaag herinneren dat je over die beklimming tweette, maar toen wist ik nog amper wie je was. Nu ik het wel weet (en dit zo teruglees), alsnog mijn complimenten voor die strijd & inzet.
    (Ken de ziekte helaas ook te veel in mijn eigen, familiaire omgeving.)

    Alle andere momenten zijn ook erg bijzonder/gedurfd, dus passende laatste zin. Ik hoop dat die ook elke dag je motto is in 2012:).

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven