Het moest er een keer van komen

Het moest er een keer van komen. Ik deed het al veel te lang niet meer. 

Als kind ben ik jarenlang gepest. Ga ik niet verder op in, want dat zijn de mensen van toen niet waard, maar dat leidde ertoe dat ik mij al snel aangetrokken voelde tot vechtsporten. Om van mezelf af te kunnen bijten. Om de eikels een lesje te leren.

En ik draaide er in door. Yoseikan Budo, Iaido en Ninjitsu. Dat laatste op een gegeven moment met 9 uur les in de week en ook al mijn vrije tijd om zelf te oefenen. Jaren lang. Tot een operatie aan mijn hielen ervoor zorgde dat ik de bewegingen niet meer kan maken.

Dus met pijn in mijn hart (en spieren, als je intensief sport en je stopt ineens dan krijg je ’s nachts spierkrampen) de vechtsporten achter me gelaten. En ik was begin 20.

Deze zomer besloot ik er weer voor te gaan. Sportschool abonnementje voor de fitness (lekker hangen aan de gewichten jonguh) vanaf mei om conditie en kracht op te bouwen en vanaf juni een vechtsport.

Proefles MMA was een grote teleurstelling. Het leek meer op knuffelen voor volwassen dan een vechtsport. Niet mijn ding. Knuffelen kan ik thuis ook.

Proefles Krav Maga. Ai, dat was vanaf de eerste 10 minuten raak. Letterlijk en figuurlijk. Precies waar ik naar zocht. Bekwame leraren waar ik aandachtig naar luister en kennis van opslurp. Veel variatie in de lessen (ik doe er ook kickboksen en sparren bij) en leuke mede cursisten. Voldoende blauwe plekken en blessures (niet zo gek na bijna 30 jaar stilstaan) maar vooral veel energie. En ik zit weer op de 8 uur les bij Krav Maga (niet elke week en nu even niet met de lockdown).

Heerlijk. Dagbesteding. Hobby. Uitlaatklep. Wat je het ook wilt noemen.

Maar dit alles had een groter doel…

Het moest er een keer van komen. Ik deed het al veel te lang. 

Vanaf dat ik opstond, tot dat ik naar bed ging. Een peuk. Ik rookte. Veel. Vaak.

Eigenlijk vanaf dat ik in de nachtdiensten van de taxi zat tijdens mijn studie, was ik een zware roker. In Augustus 2016 was ik al eens gestopt. Twee maanden lang. Ook met af en toe sporten als compensatie. Maar als je dan ineens midden in de nacht achter de ambulance aan moet rijden omdat vrouwlief met spoed opgenomen wordt, dan is de peuk al weer snel een gewoonte.

Nu had ik het gepland. Half juli kreeg ik mijn tweede vaccinatie en twee weken daarna zou ik stoppen.

Gewoon koude kalkoen, zonder hulpmiddelen, nicotine pleisters, e-peuken etc… Gewoon stoppen. Door het sporten kon ik veel opvangen. En nu 5 maanden verder mis ik de sigaret nog steeds niet.

Houden zo. Op naar 2022!