Jojanneke van den Bosch

Als ik terugkijk op dit afgelopen jaar, zijn er twee momenten die voor mij onuitwisbaar zijn. Beide zijn zaken van leven en dood. Eén van deze momenten is veruit de belangrijkste en ontstijgt welke zakelijke prestatie dan ook. Eigenlijk ontstijgt het – voor mij – bijna alles.

In april kwam, ongepland maar zeer gewenst, onze nieuwe aanwinst in de familie ter wereld. De dochter van mijn zus werd moeder van een prachtig meisje. Een oersterke vechter. Een powervrouw. Onze #kleinemeid kreeg een valse start. Ze werd geboren met gastroschisie, wat zoveel betekent als dat een deel van je ingewanden buiten je lichaam groeien. Ze is een maand ’te vroeg’ gehaald, zodat ze direct en met een grotere slagingskans kon worden geopereerd. Dat kan als arts niet meevallen, een complexe operatie uitvoeren op een pasgeboren meisje van 37 centimeter. Maar het lukte. Fantastisch nieuws.

Maar vervolgens kwam complicatie op complicatie. E-coli-bacterie, bloedvergiftiging, bloedtransfusie, antibiotica, en veel te veel slangetjes waar niemand ze zou willen. Tegenslag op tegenslag. De machteloosheid was afschuwelijk. Niets kunnen doen, alleen maar toekijken, hopen dat de artsen het goede doen, afwachten. Ieder piepje van de monitor jaagt schrik aan. Het was slopend voor onze – toch al – kleine familie. Alle normaliter van belang zijnde werktoestanden, afspraken, deals en zelfs de voltooiing van mijn boek ‘Zo, nu ben je wees’ en andere dingen waren even volstrekt irrelevant. Na zes maanden strijden, keihard knokken, vechten voor haar leven…heeft ze gewonnen. Het allermooiste moment van dit jaar was zonder enige twijfel het moment dat we hoorden: “Ze is gezond verklaard.” Vier woorden waar we zo lang op hadden gehoopt. Onze #kleinemeid heeft dit jaar haar eerste kerst gevierd. Een prachtige, sterke, goedlachse, slimme lieve meid. Ze is nu al één van mijn grootste helden. Dankbaarder had ik niet kunnen zijn.