Kiki Bakker

Het was een openbaring, geen goddelijke, maar vanuit mezelf. Zo eentje waar ineens de zon op je gezicht schijnt, je kriebels in je buik krijgt en denkt “dit is het, beter wordt het niet. Zo moet het zijn”.

Ik was onderweg naar de gaypride. Na al die jaren aan de kant nu eens op de boot om te dansen. Het beloofde een mooi feestje worden.

Na jaren vechten tegen negatieve gedachten en emoties zou 2012 mijn jaar, mijn zomer moeten worden. Hoe hard vocht ik daar niet voor? Ineens kwam het met een schok binnen. Ineens wist ik wat er mis was, wat ik verkeerd deed, waarom ik al die jaren zo woedend op de wereld was. Ik vocht helemaal niet voor iets, maar tegen. Ik had nog nooit iets gehad om voor te vechten. Waar vocht ik eigenlijk voor?

Waar ik altijd dacht dat de wereld draaide om het nemen van je verantwoordelijkheid: niet zeiken over tegenslag maar doen, het heft in eigen hand nemen. Het leven overkomt je soms, maar handel er dan verdorie zelf eens naar. Waar ik altijd dacht dat ik dat tegen mezelf zei, had ik het altijd tegen anderen. Die ander moet zijn of haar verantwoordelijkheid eens nemen. Het is negatief. Het is iets waar je tegen vecht: mensen die hun verantwoordelijkheid niet nemen.

Al anderhalf jaar klopte er iets niet meer. Ik wil een positief verhaal vertellen. Ik wil niet over vroeger of anderen praten maar over nu, over mezelf. Niet over wat niet, maar over wat wel. Iemand vroeg me: die gaypride, wat doe jij ineens als voorvechter van alle homo’s op die boot? Ik was even stil en zei “je hebt het recht jezelf te zijn en te worden. In die volgorde.”

Ik was er stil van omdat ik me eindelijk iets realiseerde. Het heeft geen bal met verantwoordelijkheid te maken, mijn drijfveer komt voort uit de vrijheid om mezelf te zijn. Niet dat ik weet hoe dat moet, maar de gedachte dat het kan. Het kwam met een vuurpijl binnen, ik barstte uit mijn voegen en had geen idee van welke daken ik het af moest schreeuwen. Altijd had ik te horen gekregen dat ik niet mocht lachen of mocht huilen wanneer ik dat wilde. Altijd werd voor mij bepaald wie ik aardig moest vinden en wie niet. Voor mij werd bepaald wie er in mijn leven hoorde, wie niet, wat ik mocht, wat niet en vooral wat ik moest. Ik was een kind dat niets mocht voelen of zeggen wat niet in lijn lag met wat voor me bedacht was.

Nu ben ik 29. Nu mag en kan ik dat wel. Wandelend in de zon in Amsterdam, om te dansen op een boot, om te vieren dat iedereen vrij moet kunnen zijn. Om te houden van wie ik wil. Om te dansen wanneer ik wil. Om te leven zoals ik dat wil. Ik heb gedanst alsof mijn leven er van af hing.