Ze had geen krimp gegeven toen ze afgelopen oktober bij de arts naast me zat. Alleen toen de hond ter sprake kwam had ik haar even trillend op haar lip zien bijten. Maar die mocht gelukkig gewoon blijven. Het wegdoen van haar knuffels accepteerde ze schijnbaar moeiteloos. De lange benauwde uren waarin we vaak samen midden in de nacht opzaten terwijl zij angstig naar lucht zocht, waarin we van alles probeerden van hete douchelucht tot buitenlucht, zouden eindelijk stoppen. “En ach ik ben toch al 7” gaf ze dapper als extra reden toen we haar stoffen lievelingen in een tas afvoerden (ik geef toe ik heb ze stiekem op de vliering gezet). Haar tranen, die ik wel had verwacht, bleven uit. De speciale ‘astma-vrije’ knuffels wilde ze niet. Wel kocht ik een nieuwe anti-allergie matras- dekbed- en kussenhoes. En in een bijkans steriele kamer, met een etui vol puffers werd er ’s nachts eindelijk weer geslapen. Letterlijk en figuurlijk een opluchting. En ik prees bij iedereen haar moedige houding.
Sinterklaas werd met de hele familie gevierd. En ook mijn broer lukte het zowaar erbij te zijn. (Naar aanleiding van zijn werk in China alsook zijn eerste marathon die hij liep, kreeg hij in zijn gedicht de opdracht uit te rekenen hoeveel marathons er in de Chinese muur gaan). Zelfs had hij, ondanks zijn immer drukke schema, zichzelf ook als Sinterklaas ingespannen en was speciaal voor mijn kleine meisje aan de slag gegaan. Een mooi gedicht waarin haar dappere stoere manier stond beschreven waarop ze haar knuffels had laten gaan. Ter compensatie had Sint een mooie surprise. Mijn broer had haar cadeau namelijk verstopt in een oude (lelijke, vieze, muffige) knuffel van hemzelf die hij ergens opgezocht had.
En toen kwam het moment, het moment waarop we haar aanmoedigde de dichtgenaaide beer te openen. De touwtjes in zijn buik los te halen. Of zijn hoofd eraf (dat kon ook volgens broer) om zo het cadeau te vinden. Een harde erbarmelijke gil, een lawine aan tranen en paniek die grensde aan vechtlust.
“NEEEEE, dit is MIJN knuffel, ÍK kreeg hem van Sint !! Déze mag ik houden! Deze wel! Blijf eraf”
Dit jaar geloofde ze voor het eerst niet meer, maar op dit moment was Sint kennelijk echter dan ooit. Terwijl de familie nog een beetje overrompeld doorgrapte, wat lachend om haar onverwachte reactie, keek ze mij met wanhopig betraande bloedserieuze ogen aan: “Mam: red mijn beer, mam alsjeblieft ! “
De beer staat op de plank naast haar bed. Iedere avond voor het slapen gaan, krijgt hij een knuffel. In zijn buik het onaangeroerde cadeautje.
(ik twijfel nog of ik ’t er eens stiekem uit moet halen en hem weer netjes dichtnaaien en dan op zijn minst in de wasmachine gooien, maar voorlopig mag niemand ook maar in de buurt komen van de beer).
Spreker, auteur en trendwatcher Lieke Lamb is mede oprichter van bureau Trendwatcher.com. Focus op Future Scenarios, Converging technologies, Education, Autism en Feminism. Lieke is de vrouw achter BalanceBabes.com, Mama.nl en heeft een trenditem @BNR, schrijft columns voor @Libelle en @Telegraaf Is samen met echtgenoot Richard Lamb auteur van ‘YourFuture’. en moeder van 4 kinderen Twitter @LiekeLamb.
Moooooi!
En dichtlaten 😉
Wat een prachtig kijkje in het leven. Mooi Lieke!!
Mooi verhaal Lieke!
Ik kreeg ooit een surprise in de vorm van een hele lange teckel waar een poster in zat. Dat was het cadeau. Mijn moeder kon heel goed naaien en het jaar daarvoor had ik een surprise gekregen die helemaal uit elkaar moest. Dat vond ik toen heel jammer.
De teckel had nu een handige rits onder zijn staartje.
je bent even oud als mijn ‘middelste’, Julia. Haar kamertje staat vol met knuffels en iedere aangelegenheid pakt ze ook aan om er nog 1 te vragen. Ik ben gestopt met tellen… Deze beer is echt van jou!
Mooi Lieke en zo mooi van je dochtertje dat ze ondanks haar dappere kant, gelukkig ook haar kinderlijke kant en gevoel laat zien. P.s mooi dicht laten. Op een dag, komt ze er zelf mee. Xx
Bijzonder, dapper en LIEF! Dank je wel voor het delen.
ps. dicht laten 🙂
Heel mooi moment en met zo veel liefde geschreven. Dank je wel Lieke.
mooi verhaal, heerlijk die puurheid van kinderen….
Toch wel heel benieuwd wat er nou in die beer zit…haha! 🙂
Zo herkenbaar…
…want ’t is onze eigen jongste dochter 😉
Wat lief! En mooi ook dat de beer belangrijker is dan het daadwerkelijke cadeau.
3
Heel herkenbaar! Ook onze zoon heeft astma, altijd energie tekort, wat rest is dan rustig op de bank bijtrekken en natuurlijk wil je daar je trouwe knuffel bij hebben. Die knuffel, die begrijpt je al zonder woorden, dus zonder extra lucht….Lieke, hopelijk groet ze er later overheen! Sterkte en de knuffel gewoon houden en veel buiten uitkloppen en luchten.
Zo’n (h)eerlijke vechtlust willen graag zien in ons na-zaad. Bedankt voor je prachtige verhaal!
Prachtig moment Lieke! Je broer heeft onbewust haar diepste wens vervuld. Dat stralende koppie is onbetaalbaar.
Wat een mooi, ontroerend moment.