Oké het is mijn vak. Spreken in het openbaar. Soms voor 10, soms voor 1000 en alles wat daartussen inzit. Of ik zenuwachtig ben voor een spreekklus? Ja! Slaap ik de nacht ervoor slecht? Vaak wel. Reden? Focus op de opdracht, ’s nachts al volgorde in mijn hoofd zetten èn ‘verslaapangst’. Raar fenomeen. Als ik op een ochtend geen klus heb, gaat de wekker standaard om 06:30 uur. Nog nooit doorheen geslapen en ik kan je vertellen in kan een prima tukkie doen. Maar niet als ik een spannende klus heb. Dan komt de verslaapangst als een dief de slaapkamer binnen. Heel stilletjes. Heb oprecht geen idee dat deze bezit heeft genomen van mijn kussen. En als ik dan wakker word en elk half uur de klok zie.. Ja Jantje de Koekoek. Dan is het al te laat en weet ik dat de verslaapangst zicht verstopt had.
Wanneer deze slaapmoordenaar voor het laatst mij gegrepen heeft? In de nacht van 4 op 5 november. Ik kom hem wel wat. Oorzaak? Een van mijn zwaarste, en emotionele, spreekopdrachten van het mooie jaar 2019.
Eerst de achtergrond. December 2016, 23 december, mijn vrouw ontdekt een knobbeltje in haar borst en nog diezelfde middag kregen we te horen dat het ‘foute boel’ was. De Radioloog van dienst gaf aan dat de onderzoek uitslagen pas na de kerst bekend zouden zijn, naar dat hij ervaren genoeg was om ons met deze boodschap de kerst in te sturen. Kan u vertellen dat we een bijzondere kerst hebben gehad, met veel eten en mooie wijnen. Het leven moet je vieren. Een intensief traject volgde en 16 chemokuren een operatie en 18 bestralingen is mijn vrouw alive & kicking.
Nu die 5 november. Of ik wilde spreken bij de opening van het Zorgpad Mammacare (borstkanker) bij het St Antonius Ziekenhuis (is mijn vouw behandeld). En of ik dan mijn verhaal wilde vertellen over Gastvrijheid in de Zorg & het belang van verbinding maken met je collega’s. En ach. Als ik er toch was, misschien dat ik dan ook meteen even wilde delen hoe ik mij als partner van een borstkanker patiënt heb gevoeld. Mijn hemel. Wat een vraag.
Natuurlijk wilde ik dat. Stonden die middag 100 verpleegkundigen, artsen, professoren, chirurgen, leden raad van bestuur voor mijn neus. Dood nerveus was ik. De mengeling van professie en privé was nog nooit zo zwaar geweest.
Ben maar begonnen door meteen aan iedereen te vertellen dat mijn vrouw, ook in de zaal aanwezig, er in 2016 achter kwam dat ze ‘ongewenst zwanger was van een tweetal tumoren in haar linkerborst’. Je kan maar beter duidelijk zijn. Ik wees ook even de chirurg aan die de operatie had uitgevoerd, de verpleegkundige die de chemo in het lijf van mijn lief propte en de internist die toestemming gaf voor de wintersport tussen chemo 2 & 3. Siddering door de zaal van zorgprofessionals. Inleiding geslaagd. Ik kon beginnen over Gastvrijheid in de zorg. Heb die nacht daarna heerlijk geslapen.
Maarten Wessels
Prachtig geschreven Maarten en prachtig gedaan het spreken.