Marianne Zwagerman

Marianne Zwagerman, communicatiestrateeg, schrijver, spreker, mede-oprichter PowNed

Tussen te veel en te weinig.

Daar liep ik. Op 9 januari 2011. In het Spanderswoud. Met mijn hele gezin. Alles wat er nog van over was. We vierden de negende verjaardag van Thomas met een wandeling in het bos.

Thomas heette kort daarvoor nog Tommy. Tommy de boerderijhond. Met tweeënhalve hectare erf om elke dag te bewaken. Slapen in de hooiberg, zwanen wegjagen, grommen naar eigenwijze schapen, voor het hek mislukte pogingen doen om bezoekers af te schrikken.

Op die afgelegen plek in het Naardermeer leefden we de landlevendroom die eigenlijk twee jaar daarvoor al een nachtmerrie was geworden. Of nee, misschien al eerder. Ik kan het moment niet echt aanwijzen. Het moment dat de slinger ineens naar de andere kant slaat. Van te weinig naar te veel. Of van te veel naar te weinig.

Happiness is a place between too little and too much. Het stond op een schildje dat ik op de broeikas in mijn moestuin had geschroefd, daar op de boerderij. Het schijnt een oud Fins spreekwoord te zijn. En zo waar ook. Ik had het ooit opgehangen om mezelf te temperen in mijn enthousiasme als ik in december al begon met het zaaien van de petunia’s. Want ik verloor mezelf in het kweken van petunia’s daar op die boerderij. Maar goed, ik dwaal af. Ik was de vrouw die alles had. De topbaan, de zeilboot, de cabriolet, de woonboerderij, de paarden, de schapen, de kippen, de man en de hond.

Het bleek too much. Too much bezit en too little geluk. De man was de eerste die het doorhad. En zijn conclusies trok. Wij bleven achter. Maar het evenwicht was verstoord. De slinger moest terug. We verhuisden rond de jaarwisseling van 2010 naar 2011. Van de boerderij naar een Gooische mini villa in een chique wijk. Niet alle gezinsleden konden mee. We moesten inkrimpen. En aanpassen. Tommy kon niet meer los rondrennen. Tijdens het uitlaten kwamen we onze chique nieuwe buurtgenoten tegen. “Wat heeft u een prachtige hond mevrouw”, zeiden ze tegen mij. “Hoe heet de hond?” Tommy klonk ineens zo ongepast. “Thomas, mijn hond heet Thomas”, zei ik dan trots. En zo liepen we in het bos die negende januari. Thomas, Mac en ik. De zon scheen zo mooi langs de kale bomen. Ik registreerde het moment. Maakte een foto.

Op Facebook schreef ik erbij: “Het restant van mijn ooit zo uitgebreide gezin. En dit voelt precies goed. Happiness is between too little and too much.” En zo was het. Het was precies genoeg. Eén hond en één paard. Meer heeft een vrouw niet nodig. Maar Thomas wel. Thomas wilde weer Tommy zijn. Rondrennen op een boerenerf. En zo geschiedde. Ruim een maand later. Tommy ging. Mijn grote liefde. De hond die mij negen jaar eerder behoedde voor het krijgen van kinderen. En later nog veel belangrijker voor me werd. Er altijd voor me was.

Niets mist zo erg als een hond. 2011 was het jaar dat Tommy ging. Dat vooral.

Marianne Zwagerman publiceerde in 2011 haar eerste boek: Een webshop is geen carrière. Ontsnap uit het Mutsenparadijs. Daarnaast werd ze in 2011 mede-eigenaar van het communicatiebureau Bennink Bicker Caarten in Amsterdam. Als oud topvrouw van de Telegraaf Media Groep en mede-oprichter van de omroep PowNed duikt ze als spreker en deskundoloog op in de media en op podia in het land.

5 gedachten over “Marianne Zwagerman”

  1. Tommy ging weg bij Marianne, maar kwam aan bij mijn moeder. Als mijn moeder over hem praat kijkt ze helemaal blij!
    Tommy rent weer over een boerderij. Lekker scharrelen, maar soms keihard achter een kat of een kip aan. En Tommy heeft een nieuw vriendje: een katje wat dit voorjaar geboren is en m’n moeder met flesjes groot gebracht heeft. Als dat vriendje te lang buiten blijft gaat Tommy hard blaffen dat ze komen moet.
    Tommy mist Marianne, dat heeft m’n moeder wel gemerkt. Maar omdat Marianne zo veel van Tommy houdt heeft ze hem aan m’n moeder gegeven. Daarom heeft Tommy nu weer een prachtig vrij leven en maakt mijn moeder elke dag blij.

  2. Wat een mooi en ontroetend stuk Marianne.Toont weer een heel andere kant van Jou als ‘harde’ zakentante. En dit gaat zeker niet alleen over een hond. Dat blijkt ook wel uit het voorgaande commentaar. Ieder geval hoed af door deze heer!

  3. Diep geraakt door het verhaal. We zitten nu in de fase van HOPEN, VERTROUWEN en GELOVEN nadat we in Frankrijk alles verloren en de deurwaarder op 7 januari voor de deur zal staan om alles openbaar te verkopen. Daar hebben we dan 30 jaar keihard voor gewerkt. Maar het kan verkeren. Er is een weldoener uit België die ons wil helpen, hij belooft van alles maar concreet is er nog niks gebeurd. De dagen tellen we af, het is immers zo 7 januari, als het maar lukt. Alles kwijtraken behalve onszelf…Toch geloven we in onze levensopdracht om mensen bewustwording bij te brengen en weer architect te laten worden van het eigen leven. Afgelopen jaar 3 boeken uitgebracht in eigen beheer rondom: groei in de relatie; Je leven begint eerder dan je denkt; Visualisaties in de therapiepraktijk. Wat zal 2015 ons brengen?

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven