Martijn Standaart

Mijn vader, ik ken geen prettiger en sociaal persoon zoals hij,  jarenlang haalde ik hem ’s ochtends op met de auto (hij had een fobie met autorijden) en reden we naar Breda, waar hij werkte bij Princess en ik bij een uitgever die een titel voor de horeca uitgaf. ’s Avonds in de auto vertelden we honderduit over wat we die dag allemaal hadden meegemaakt. En ook als hij niet meereed maar in Hong Kong zat, gemiddeld toch zo’n 100 dagen per jaar, belde we elkaar.  Een aantal jaar geleden begonnen zijn gezondheidsklachten , een zwakke hart spier, een lekkende hartklep, suikerziekte en zwakke nieren. Hartfalen noemde de cardiologen het, hartfalen? Daar hadden we nog nooit van gehoord! Dat het erg was bleek al snel toen we aan zijn bed stonden in het ziekenhuis in Breda,  met de hele familie en toen al afscheid van hem namen. 

Maar hij herstelde, miraculeus volgens de artsen, maar hij wist wel beter, die vechtlust, het nog lang niet willen opgeven, altijd maar doorgaan, zijn kinderen en kleinkinderen willen blijven zien, dat was de echte reden. Nadien bleven de klachten, medicijnen te over, de laatste periode zelfs meer dan 16 per dag, maar altijd positief blijven en blijven lachen. Ik heb zeer goede herinneringen aan de zomervakantie in 2011, we hadden mijn vader en moeder  uitgenodigd in een huis in Domburg, die hele week had hij geen pijn, voelde hij zich top, we gingen uit eten, dronken een biertje in de zon op het strand, achteraf gezien was dat zoals hij zei, de beste week qua gezondheid van de afgelopen 3 jaar.

De  maanden daarna ging zijn gezondheid steeds verder achteruit, in het ziekenhuis van Gorinchem wisten de specialisten het ook niet echt meer, transport naar het Utrechts Medisch Centrum was een feit, een ziekenhuis met de beste specialisten van Nederland en gespecialiseerd in hartfalen. Maar ook daar was zijn gezondheid een soort puzzel, teveel klachten, alles wat er mis kan gaan ging mis. Totdat we op een dag gebeld werden, er was een mogelijkheid in Amsterdam en zelfs een steunhart, een nog als experiment bestaande techniek in Leiden behoorde tot de mogelijkheden .Dat bracht hoop, bij ons als familie maar met name bij mijn vader, zou het dan toch eens goed komen en hij  weer ‘gewoon’ kunnen leven?

Hij kreeg  longontsteking en gek genoeg was dat op dat moment zijn redding. Maar toen kwam toch het onverwachte bericht, wegens zijn slechte conditie waren beide opties, die tot een iets beter leven zou leiden, niet meer realiseerbaar. Dat was het omslagpunt,zijn laatste optie om nog voor te gaan was niet meer mogelijk. Het UMC was niet meer zijn plek, hij wilde terug naar ‘huis’ naar het ziekenhuis in Gorinchem. Terug in Gorinchem ging het snel slechter, de kracht was er uit, logisch als je laatste ‘redmiddel’ er niet meer is. Op vrijdagochtend werd ik tijdens een afspraak in Amsterdam opgebeld, of ik direct naar Gorinchem wilde komen, het is voorbij schoot er nu door ons hoofd. Dat klopte, met de familie rond zijn bed vocht hij nog voor wat hij waard was maar het mocht niet baten, het lichaam was op en na een gevecht van bijna 9 uur blies mijn vader zijn laatste adem uit…….

Geen pijn meer, geen ziekenhuis, geen onzekerheid….dit alles nu voorbij…we waren opgelucht en boos tegelijk. De avond ervoor hadden we nog goed gesproken en het ‘leven’ doorgenomen, vertelde hij me ook dat hij de afgelopen weken zo verschrikkelijk veel pijn had gehad. Niemand had daar iets van gemerkt, zo was hij niet, klagen bestond niet.

Op 13 januari 2012 is hij overleden, slechts 66 jaar geworden.

Ook al is het nu bijna 2 jaar geleden er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk, verdriet slijt,  de herinneringen worden steeds mooier. Ik koester dat…

Ik ben Martijn Standaart (@MStandaart) 39 jaar en Commercieel Directeur bij NRC Media. Uitgever van oa NRC Handelsblad en nrc.next zowel print als digitaal. Geboren Rotterdammer, al vele jaren woonachtig in het pittoreske Sliedrecht. Getrouwd met Vicky en samen hebben we 3 kinderen, een zoon van 13 Yannick, een dochter van 11 Isolde en een zoon van 9 jaar Valentijn. Positief denken en ondernemend, zijn woorden waar ik me prettig bij voel. Voetbal, racefietsen en kickboksen zijn de sporten die ik graag volg.

linkedin.com/in/martijnstandaart