Mijn vriend Rob Captijn ging dood

Rob, ik wil jou als mijn grootste voorbeeld, held en goeroe in lotushouding op dat flondertje daar… “Prima, doen we. Eerst even een balletje?”

Huub Klompenhouwer ontving me in 2000 als hoofdredacteur ad interim voor de sollicitatie van zijn vervanger. Vrijdagmiddag was het. Maandag kreeg ik te horen dat ik de nieuwe hoofdredacteur van Feestelijk Zakendoen zou worden. Een droom werd werkelijkheid. In een rap tempo leerde ik de eventbranche kennen en een van die kopstukken was toen al jaren: Rob Captijn.

In de evenementenbranche heb je eigenlijk twee opleidingen, je komt of uit de stal van Frank Wentink, of uit die van Arjan van Dijk… beide personen zijn ooit verkozen als eventpersonalities of the year tijdens Gouden Giraffe uitreikingen. Maar de echt grote man van de eventbranche is natuurlijk Joop van den Ende, en wie kwam er uit die stal, precies: Rob Captijn.

De man met het bureau Captijn ++ Heidinga dat tot nu toe nog veruit de meeste eventawards gewonnen heeft, een gouden Esprix, Gouden Giraffe’s en in 2011 mocht ik met Rob mee naar Milaan om vast te leggen op video en foto dat hij de Best European Event Award in ontvangst ging nemen. Voor een evenement voor Ballast Nedam waaraan ook ik hard heb meegewerkt met video’s vooraf en eventfotografie. Zie video hieronder.

Rob werd al snel gevraagd als columnist van FZ, en zo heb ik de luis in de pels van de eventbranche goed leren kennen. Om de drie, vier maanden spraken we af voor een ‘balletje Kalfje’ (bitterballen bij Klein Kalfje aan de Amstel) waar we drie, vier, vijf uur met elkaar over de markt aan het praten waren. En over andere dingen, maar vooral die eventbranche.

Op een of andere manier zijn we van kennissen langzaam vrienden geworden, zo voel ik dat zelf tenminste, en Rob heeft mij als mentor veel dingen uit de praktijk geleerd.

Hij nam geen blad voor de mond, had misschien voor de eventmarkt een te zelfverzekerde uitstraling, vastberadenheid en mening. De man zat er met z’n koppige mening ook niet vaak naast. Voor sommigen werd dat wel als irritant ervaren, de meesten hadden ontzag voor Rob. (En ik denk dat sommigen, net als ik in het begin van m’n eventcarrière, ook een beetje bang voor hem waren.)

Naar Rob werd geluisterd. Op foto’s van expertbijeenkomsten of Gouden Giraffe jurybijeenkomsten waar Rob de gespreksleider of voorzitter was, zag je altijd de blikken van de eventgrootheden gericht op de man aan het woord: Rob Captijn. (Wat overigens niet wil zeggen dat hij niet kan luisteren, juist wel.)

Als eventvakbladen eens een weekje met Rob zouden optrekken zou de bladformule meteen omgegooid worden tot een relevanter, informatiever en trotser medium. Daarvan was ik overtuigd. Dat dit ook vaak het onderwerp van onze gesprekken is geweest, is wel duidelijk.
Ik vroeg Rob hoe hij eigenlijk zo geworden is zoals hij geworden is en na een uur praten liepen we naar het vlondertje aan de Amstel, bij Klein Kalfje richting Ouderkerk links langs het water, en kwam hij met de twee levenslessen van Rob Captijn.

Ik kan me zo veel momenten herinneren met Rob. Over dat hij met z’n Volvo C70 cabrio (automaat, wel zo makkelijk) over de zebrapaden van Amsterdam denderde, steevast met Zuid-Europees / Noord-Afrikaans temperament en hand op de claxon (voor het geval er toch iemand durfde over te steken). Over de plekken waar we ‘wat voedsel gingen happen’ in een-, twee- en driesterrenrestaurant, waar het leek dat de iedere chef hem daar kende. Over zijn op eigen recept gebaseerde Paëlla, die in een grote pan op tafel werd gezet, en waar we van bleven eten.

Over het balletje Kalfje, waar wij ooit met z’n tweeën de zaken doornamen, waar je ooit bij het wisselen van het management van Klein Kalfje nogal wat stampij veroorzaakte toen je na je gebruikelijke vriendelijke wens ‘doe maar zo’n lekker bittergarnituurtje, ga je goddelijke gang, en twee colaatjes light’ je een vragenlijst moest doorwerken over het aantal balletjes, het aantal stukjes kaas, wel of geen vlammetjes… Je werd gek! Hahaha.

Het balletje Kalfje waar steeds meer leuke eventmensen wel eens bij wilden aanschuiven: Simon Renes als eerste, Anna-Maria Giannattasio als ze het redde, Peter Wybenga, Erik Kuperus, en ook Frans Miggelbrink een keer. En meer.

Rob was mijn klant nummer 1, toen ik in 2008 voor mezelf begon. En met Rob heb ik veel opdrachten gedaan. Hij als regisseur, ik als cameraman. Vooral voor projecten van zijn goede vriend Maurice de Hond.

Toen Rob nog aan de Bleijenbeek 10 in Amsterdam woonde was ik daar vaak te vinden. Ik kon altijd blijven slapen als ik een avond event had. Kon altijd z’n smoking lenen, of smokingblouse dat weet ik niet meer, als ik een gala had.

Precies een jaar geleden op deze dag kwam Rob uit Spanje naar Nederland om mijn 50ste verjaardag te vieren, op zaterdag 7 maart 2020. Ik had hem uitgenodigd, maar ik had niet verwacht dat hij zou komen. Maarrrr hij reageerde meteen; hij moest en zou en wilde per sé bij mijn Op De Helft Feestje zijn. Dus samen met Peter kwam hij vanuit Amsterdam naar Lochem. En ik had het gevoel dat Rob enorm genoot van bekenden en ook minder bekenden. Het werd – door corona – het laatste feestje waar Rob is geweest.

En ik vind het nog steeds onwerkelijk dat hij er niet meer is. Ik heb nog zoveel te schrijven en ik heb ook de rust nog niet gevonden om het te verwerken. Zo veel leuke momenten komen op de meest bizarre tijden bij me binnen.

Oh ja, als fotograaf sta ik zelf bijna nooit op foto’s – vind ik niet erg – maar wat ik me van Rob altijd zal herinneren is dat hij op zekere momenten mijn camera pakte en foto’s ging maken met mij erop. Alsof hij wilde laten zien dat ik er ook bij hoorde. Of zoiets. Selfies deden we trouwens nooit.

Rob, ik ben nog lang niet uitgepraat over je. Eenmaal zal het bij me landen dat je er niet meer bent. Ik zal je nooit vergeten en ga je enorm missen!

Tijdens de herdenkingsdienst heb ik niet gesproken… daar ben ik niet zo goed in. Ik heb een video gemonteerd en als afsluiting van de dienst vertoond. Daarna rolde ik samen met Tjarda Varenkamp, Edwin Kool en Ben Bijleveld de kist naar buiten.

Bij In My Life van Johnny Cash werd gehuild. Van de Spotifylist die Edwin voor Rob had samengesteld: Is this my captain speaking? (De vaste openingszin als Rob hem belde.)