Ik heb leuk werk. Echt waar. De leukste baan die ik me kan wensen. Leuke klanten, gave projecten, fijne collega's. Ook iemand met de leukste baan van de wereld heeft wel eens een klotedag. Soms zit alles tegen op een dag. Zo'n dag die begint met een file op de A16 terwijl je 188 dingen op je to-do list hebt staan. Afspraken die vreselijk uitlopen. Scherpte en creativiteit die ontbreekt, puur omdat ik moe was aan het einde van een krankzinnig (mooi) jaar. Ik reed met de pest in mijn lijf naar huis omdat ik die avond -wéér moest werken-.
Het was echt zo'n dag dat ik mijn werk weer eens heel erg belangrijk vond. Plannen en tekstproducties moesten op tijd af en goed ook. Verdomme. Ook op de terugweg weer file. Ik heb er ongetwijfeld over geklaagd op Twitter. Alsof dat hielp. Ik kwam thuis. Stak het relaas over de dag af tegen mijn vriendin. Zat daar nog lekker belangrijk over werk te doen. En toen kwam de beste reality-check die ik me kon wensen. Mijn dochter , toen 5 maanden, keek me aan en toonde me de mooiste grijns die ik ooit zag. Ik dacht: damn. Wat is zij intuitief al megaslim. Ze keek me aan met een blik van: Papa, gooi die iPhone weg. Zet die laptop uit. Kijk eens goed naar me. Wat is nu écht belangrijk ?
Nu de feestdagen zo voorbij gaan weet ik zeker: deze kleine jonge dame gaat mij ongelooflijk veel lessen leren. Lessen die je niet uit een boekje leert. In één klap realiseer ik me wat levenservaring echt is. Haar geboorte was natuurlijk hét moment van 2013. Maar het meest leerzame moment is die glimlach geweest.
Die glimlach heeft me geleerd dat ik de afgelopen jaren wel erg veel over werk-werk-werk gekletst heb. Het zal vast niet zo erg zijn geweest als ik nu in mijn hoofd heb, maar het lijkt wel het enige onderwerp te zijn waar ik het over kon hebben. Ik merk nu al dat de variatie terugkomt.
In ben Jos Govaart, woon samen met Josine en mijn mooie dochter Lois in het mooie Breda. Ik ben (mede)oprichter en directeur bij het tofste PR-bureau van de wereld: Coopr.
