Jaren ’80. Frankrijk. Een dorpsplein. Tussen de gevlekte stammen van de platanen hangen snoeren met peertjes een feeststemming te verspreiden. Met wiebelige picknicktafels en lelijke maar comfortabele witte plastic stoelen zijn de straten tot terras gebombardeerd. Diepe groeven en rode appelwangen steken parmantig boven de accordeon die alle liedjes op een wals laat lijken.
We zijn ontspannen, vrolijk, gloeien van teveel zon en misschien ook wijn. De rust wordt wreed verstoord wanneer onder luid geritsel een reuzensprinkhaan uit de boom valt en vergeet op tijd zijn vleugels uit te slaan en in mijn decolleté verdwijnt. Maar al snel neemt de Provençaalse sfeer het weer over.
Jaren ’90. Frankrijk. Een lange zonovergoten laan. Tussen de gevlekte stammen van de platanen jagen jonge katjes elkaar achterna. Diepe groeven en een rode neus piepen onder de platte pet van de oude man vandaan die op een stoepje zit te knikkebollen. Telkens als hij zijn wandelstok dreigt te laten vallen worden zijn vingers nét wakker genoeg om dat te voorkomen. Aan wiebelige picknicktafeltjes eten we het ijsje snel op voordat het smelt en walsen we het bezinksel van de Orangina los van de bodem van het flesje.
2020. Augustus. Abbekerk. Het geluid van krekels en de van warmte trillende lucht is in Nederland al een tijdje niet meer zo exotisch. Met mijn moeder volg ik de boomlange man die ons door de gaard heen leidt. Appelbomen, perenbomen, noten, kersen. Allemaal oude fruitbomen. Wij zijn op weg naar een plataan. Een vijfentwintig jaar oude plataan met een fikse stamomtrek en een bladerdek dat de 4 x 4 meter van mijn toekomstige voortuin van schaduw kan voorzien. We hebben ons sufgegoogled, maar overal waren de bomen jonger en kleiner. Tussen diepe groeven nemen mama’s slimme blauwe ogen de bomen de maat tot onze keus valt op boom 1151.
“Hoe komen jullie eigenlijk aan OUDE bomen? Dat is toch helemaal niet rendabel?”
“Wij halen die op bij Gemeentes of bedrijven of particulieren waar ze niet meer kunnen blijven staan. Zonde om dat allemaal zomaar te rooien.”.
Het mooiste verjaardagscadeau dat ik me kan bedenken. Wie heeft er nou geen prachtige herinneringen aan een plataan? De boom die schaduw gaat brengen en verkoeling aan de zuidgevel van mijn nieuwe, energieneutraal gerenoveerde huisje. Een boom uit een asiel. Hoe passend voor mij.
2035, 5 September, Nijmegen. De wind ritselt tussen de lampionnen die hun zachte gloed over de gevlekte boomstam schijnen. Tussen de resten van de door mijn jongste neef gebakken taart en de bodempjes wijn in duralex glaasjes ligt een oude kat zachtjes te spinnen. Tussen diepe groeven snuift mijn rode neus nog even diep de zomeravondgeuren op. Met de laatste feestgangers kijk ik tevreden terug op een geslaagde vijfenzestigste verjaardag. Ik veeg met mijn duim een klodder barbecuesaus van het koperen gedenkplaatje “pamamapa 5 sept. 2020”. There’s no place like boom.
Sanne Roemen faciliteert co-creatie voor oplossingen van complexe maatschappelijke problemen.
Foto Sanne: Tessa Wiegerinck
Foto Boom: Sanne
