Niels Schuddeboom

2012. Het jaar waarin we verhuisden en weer ruimte kregen om ons heen. Er was veel gestoei met wet- en regelgeving voor nodig, veel administratief en praktisch geregel ook. Maar het resultaat is – mede dankzij alle creativiteit van Sanne – een huis met karakter. Een thuis, beter gezegd, voordat mensen erop wijzen dat we in een flat wonen. 🙂 Een thuis dat een nieuwe levensfase laat zien, waarin IKEA naar de achtergrond is gegaan, hoe fijn en bruikbaar ook.

Vrijheid met het PGB

Het gevoel thuis te zijn is mede ontstaan omdat het na jaren toch weer gelukt is om mijn zorg te regelen middels het persoonsgebonden budget. Eigen mensen aannemen, die passen bij wie je bent en wat je nodig hebt. Zo belangrijk. Zeker wanneer je toch al niet zo heel veel privacy kent en steun zoekt voor het dynamische leven dat je wilt leiden.

Zelf afspreken hoe de zorg wordt uitgevoerd, wanneer en door wie

Invloed hebben op de manier van samenwerken en zelfs in het buitenland ondersteuning kunnen regelen zoals je dat wilt bij het kerstshoppen in Londen. Het geeft een enorme rust, waarmee we ontspannen het nieuwe jaar in kunnen. Voorlopig ga ik er nog maar even vanuit dat ik ook in de komende jaren het PGB kan benutten. ‘Aangenaam, ik ben Stevie.’

Een stoere langharige blonde dame van bijna 3 die als hulphond letterlijk en figuurlijk deuren opent, sokken en jassen uittrekt, sleutels en chips aangeeft en zelfs liftgirl is. Altijd, 24 uur per dag.

Ze kwam in de plaats voor Tim. Het was moeilijk om die keuze te maken, maar dat voelde ze aan. Binnen een week bewees zij zich volkomen en mocht ze niet meer weg. Ruim vijf maanden later zijn we meer dan ooit dikke maatjes en maak ik plannen om haar te betrekken bij mijn werk. Stevie is namelijk een ongelooflijk spannende spiegel voor menselijk gedrag. Dat fascineert me mateloos en is heel waardevol voor het vernieuwen van de zorg.

Bijzonder is ook hoe mensen reageren. Sinds Stevie’s heb ik honing aan mijn kont hangen en dat levert bijzondere gesprekken op. Wel blijft het een uitdaging om uit te leggen dat aanspreken en aanhalen niet helemaal de bedoeling zijn. 🙂

De foto is gemaakt in de bossen bij Winterswijk-Woold, waar het lekker dier heerlijk heeft kunnen uitrazen en bovendien gezelschap had van soortgenoten.

Opweg naar mijn Element

Werk moet passen, liefst op het lijf geschreven. Ook dit jaar ben ik weer veel met Social Media bezig geweest. Bijvoorbeeld in de trainingen aan Stichting Perspectief, Kenniscentrum voor Inclusie en Zeggenschap. En samen met Harold van Garderen ontwikkelde ik in een divers team de verhalenmonitor voor kindgerichte zorg, in opdracht van Stichting Kind en Ziekenhuis. Mooi werk!

Toch merkte ik begin deze maand dat het tijd werd serieus stil te staan bij wat ik wil, kan en aankan. Om dit te doen ben ik gaan graven in mijn schat aan ervaringen van de afgelopen 15 jaar, als antwoord op de vraag: wanneer ben ik nu het meeste in mijn Element?

Ik dacht terug aan mijn journalistieke belevenissen tijdens de Paralympics 2000 in Sydney. Vond het prachtig om te beschrijven wat er gebeurde, de betekenis ervan te duiden, de mens achter de sporter te laten zien en te spelen met taal. Ook aan het inleveren van deze speech, deze zomer voor een boek over de inclusieve arbeidsmarkt, heb ik goede herinneringen. Niet alleen om de inhoud, maar vooral ook om het proces. Kortom: Schrijf, Schuddeboom! Ook al kost het ondanks spraakherkenning erg veel fysieke energie.

Over Schuddeboom gesproken: Professioneel en Liefdevol Opschudden is de samenvatting die Anneke Krakers deze week gaf toen ik haar – en vele anderen – deze week een mail stuurde over mijn koers voor 2013. Ze sloeg de spijker op zijn kop. Organisaties in Zorg, Welzijn en Inclusie faciliteren in vernieuwen en verbinden is wat ik kan en leuk vind.

Recentelijk droeg ik als co-ficilitator bij aan de visieontwikkeling van een grote zorgorganisatie door samen na te denken over de mogelijkheden van Sociale Rol Versterking (SRV) voor de mensen die zij ondersteunt. Een fantastische ervaring die veel puzzelstukjes rond mijn passies op hun plek deed vallen. Als ik met een groep mensen werk die opzoek is naar antwoorden, maar deze wel zelf wil vinden, met mijn hulp, dan ben ik in mijn element.

Foto boven door: Nancy White

Waar je als facilitator bezig bent om mensen met elkaar te verbinden en op nieuwe manieren naar vraagstukken te laten kijken waar zij zelf de inhoudelijke expert in zijn, heb ik ook als spreker vaak het genoegen gehad om mensen een andere bril op te zetten. Ik herinner me nog levendig de Pressure Cooker-week van de Hogeschool Rotterdam in 2009 waar een groep studenten samen met docenten en experts aan de slag ging met de Zorg van 2030. Als inleider verbond ik mijn persoonlijke ervaringen met de zorg met mijn professionele visie op wat toen Zorg 2.0. heette. Hier het prachtig vormgegeven verslag van de studieweek.

Bij 2.0. denken mensen vaak meteen aan technologie. Technologie die mensen kan verbinden en dialoog op gang kan brengen brengen bijvoorbeeld. De fascinatie is er niet minder om, maar toch ben ik ook online het liefst de facilitator in plaats van de pseudo-techneut. Kortom, ik ben het liefst met mensen bezig. Dit jaar bijvoorbeeld mocht ik op een congres van het tijdschrift Zorgmarkt samen met Anne Stiggelbout een sessie leiden over gedeelde besluitvorming in de zorg.

Als moderator of dagvoorzitter ben ik in mijn element.

Jaren heb gezocht naar waar ik nu werkelijk warm voor loop en ik heb nu voor het eerst het idee dat ik dicht bij mijzelf kom en mijn koers hervonden heb: minder achter mijn bureau en nog meer onder de mensen. De rust en opluchting die dat teweeg heeft gebracht is met geen pen te beschrijven. Tijd om te ondernemen! Wat gaan jij en ik volgend jaar samen doen?

Vrienden worden?

Crowdsourcing en Crowdfunding zijn interessante instrumenten voor zelforganisatie. Dat wil graag verkennen, ervaren, benutten en laten zien. Want als ik denk dat het voor mij kan werken, waarom zou dat voor mijn klanten dan anders zijn?

Ik heb het voornemen om in 2013 met de Crowd samen te werken om mijn werk opnieuw uit te vinden. Mensen en organisaties met geloof in de toekomst van Shakingtree Interventions en de waarde die zij toevoegt, kunnen via een stichting in mij investeren en krijgen daar transparantie en een deel van mijn tijd en talenten voor terug. Hoe dat het beste vormgegeven kan worden is natuurlijk ook onderwerp van dialoog met ‘de community’. Want zoals WillemGunneman scherp observeerde: ‘Hoe ga je dat dan doen als je met diezelfde talenten ook gewoon je commerciële boterham wil verdienen?’