Ik wil het hebben over m’n ochtendritueel. En ik wil dat minutieus beschrijven. Maar ik moet eerst blijkbaar wat anders schrijven… merk ik nu.
Interessant, de boeken die er zijn over rituelen (nu ik zoek – voor de kop van deze blogpost- of het gewoontes is of gewoonten, gewoonten dus). Op Bol.com zie ik bijvoorbeeld een omslag van het boek Vrije Rituelen met als illustratie handen vol gevonden stenen. Dat soort dingen.
Enfin*
* Ulli d’Oliveira, zondagochtend marathon interview geluisterd met Lotte op de terugweg van Amstelveen, heenweg kon niet – bluetooth activeren in de auto van m’n ouders kan alleen vanuit stilstand en motor uit) vergeten paspoort – voor Finland-reis -ophalen uit haar pipowagen op het afgesloten kraakterrein waar de dag ervoor nog een soort festival was, waar zij ook was met haar vader Jamie.
Enfin, Ulli (93) zegt vaak ‘enfin’ als ie weer eens van die prachtige zijpaden in zijn verhaal is afgelopen om weer terug te komen op zijn grote levensverhaal. Dikke aanrader voor mensen die grenzeloos denken en zich niet beter voelen dan anderen. Voor Lotte dus bijvoorbeeld, wat een schat. Dochter (24) van m’n zus Marieke, met wie ze nu door Finland reist, met Jamie en ook zusje Zoe (22) die maandag is overgekomen uit Vancouver en zich woensdag in Finland heeft aangesloten bij de family.
Enfin. (Ik herinner me ineens dat Martin Bril in zijn stukjes in de Volkskrant ook altijd zijn twee verhaaltjes indeelde voor en na het woordje ‘enfin’. Haha, held!)
Ik zit me af te vragen of het niet beter werkt dat ik hier m’n lifelog bijhoud, dus in deze Whatsapp-conversatie naar mezelf voor mezelf over mezelf, of dat ik dat ook of alleen moet doen op m’n nieuwe lifelog op Mijnmoment.com? Dat geeft namelijk inderdaad wel een andere manier van lifebloggen, in de zin van het boek Autonomie van Beate Rössler. Als ik weet dat anderen dit kunnen lezen, mogelijk vreemden, of mensen die me googlen of checken in verband met een sollicitatie. En of dat erg is. Of juist waardevol voor mezelf en de lezer? Of dat ik het puur naar mezelf schrijf in deze app en die eventueel kan doorsturen naar iemand die me dierbaar is. (..)*
* Waar (..) staat ga ik in de app aan mezelf een naam noemen, en een persoonlijker privé onderwerp beschrijven, wat ik dus niet in ’the open’ deel op m’n lifelog Mijnmoment. Daar ligt dus de grens tussen delen en geheim houden, privé onderwerpen voor mezelf houden, niet alles (online) willen delen.
Waar Beate Rössler op pagina 177 Andrew Keen aanhaalt die stelt… ‘Alle critici van onze in toenemende mate transparante en sociale tijdperk klagen over het verdwijnen van de privépersoon, het verdwijnen van discretie en het geheim; het primaat van het liken boven de liefde, deze van het utilitarisme van Bentham op de individuele vrijheid van Mill, en bovenal het collectieve geheugenverlies aangaande de waarachtige betekenis van het mens-zijn’ (Keen, Digital Vertigo, p 185; vgl. ook Floridi, die (in The fourth revolution, p. 85) beklemtoont dat ‘de micronarratieven die we produceren en consumeren ook ons sociale Zelf [veranderen], en daardoor tevens de manier waarop we onszelf begrijpen.’
Dit is het onderwerp dat me erg interesseert, nu. Zelfbepaling. Dat wil ik graag onderzoeken. Dat boek van Rössler heeft dat in gang gezet. Het boek dat ik op het spoor kwam doordat het werd aanbevolen door natuurkundige Frans Saris in Een Zinvol Leven van Fokke Obbema, met de tekst (pagina 27):
Autonomie, essay over een vervuld leven van Beate Rössler
‘We willen graag zelf beslissingen nemen in privéleven en werk, maar dat lukt maar in beperkte mate – ons leven is verweven met allerlei sociale relaties die onze beslissingen beïnvloeden*. Hoe kunnen we dan toch onze hang naar eigen keuzes bevredigen? Aan de hand van schrijvers als Kafka en Murdoch laat Rössler zien wat in dat licht een vervuld leven kan zijn.’
*bij een afbreking van be-invloeden komt er geen trema op de i, nooit zo opgemerkt, maar nu ik het overtype ervaar ik dat. Hmmm.
Maar ik ga het over m’n ochtendritueel hebben dus.
Next.
