Roy van Veen

“Sonser …. ehhhh … conser … papa, wat staat daar?” Het is mijn dochter Sofia, net 5, en we rijden langs een hotel in Amsterdam. We zijn zojuist ingestapt en als provinciaal vraag ik me af of ik de goede tram heb. “Gogh. Daar! Die blauwe letters bij die zonnebloemen.” Dan snap ik het. Ze leest teksten op gevels. In het Nederlands! Twee woordjes. Op zich niet veel, maar van groot belang voor mijn zelfvertrouwen als thuisonderwijzer.

Al voor mijn vrouw zwanger was, dachten we na over onderwijs. Wachtlijsten dwingen je immers om je kind zo vroeg mogelijk in te schrijven. We verdiepten ons in scholen en onderwijssystemen. We zochten iets dat het individu als uitgangspunt neemt en talent versterkt, maar konden dat niet op een te bereizen afstand vinden. We puzzelden, voerden gesprekken, maar kwamen er niet uit. We bezochten vele voorlichtingsdagen. Thuisonderwijs leek ons uiteindelijk een goede optie, maar hoe?

We werden lid van de vereniging en kwamen in contact met thuisonderwijzers. We wilden Sofia tweetalig opvoeden. Nederlands is de voertaal bij ons thuis, maar de moedertaal van mijn vrouw is Russisch. Altijd handig zo’n tweede taal. We bezochten onderwijsbeurzen en maakten een plan. We kozen lesmethodieken, pasten ons leven aan, plaatsten een projecttafel in de woonkamer en gingen onzeker maar vol goede moed aan de slag.

Sofia groeide dankzij mijn vrouw gezond en vrolijk op. Slapen deed ze ’s nachts, niet overdag. Ze was voor haar eerste verjaardag uit de luiers en communiceerde via aangeleerde gebarentaal ruim voordat ze kon praten. Haar eerste woordjes deed ze in het Nederlands, maar al snel werd Russisch haar voertaal.

Niet heel raar, aangezien Sofia de hele dag met mijn vrouw speelde en ik een telecomprovider runde en daar zeven dagen per week voor nodig had. Ze sprak Nederlands met oma, vriendjes en vriendinnetjes en thuis als ik er was. Voor zover ik tijd voor haar had, want druk-druk-druk natuurlijk.

Aangezien de Nederlandse taalontwikkeling van Sofia achterbleef, besloten we dat mijn vrouw Nederlandse boeken zou voorlezen. Geschrokken en met een schuldgevoel maakte ik in mijn agenda meer tijd voor mijn dochter. Dat hielp, maar overbrugde het gat niet, want ze uitte zich inmiddels primair in het Russisch.

Na een gesprek met Sofia, besloot ik te stoppen in telecom. Mijn provider was inmiddels onderdeel van een groot concern, dus daarover hoefde ik me geen zorgen meer te maken. Zo maakte ik (pas) op haar vierde echt tijd voor mijn meisje en konden we spelen, lezen en praten.

Waar ze zich inmiddels vol overgave op Russische woorden stortte, wilde het Nederlands niet aanslaan. We speelden bordspelletjes, bezochten musea en maakten verhalen. We hadden ontzettend veel lol, maar interesse in mijn taal leek nihil. Ik maakte me grote zorgen.

Tot die dag in de tram naar een poppentheater. Die paar woorden maakten me duidelijk dat we op de goede weg zijn. Wat een opluchting! Inmiddels schrijft ze briefjes en boodschappenlijstjes en heeft mijn onzekerheid plaats gemaakt voor de wetenschap dat thuisonderwijs echt gaat lukken.


Ik ben Roy van Veen (45), getrouwd met Ksenia en vader van Sofia. Deed ooit bewaking, vis, software en telecom, nu bezig met een musical en nieuwsdiensten bij Tothem. http://www.tothem.co

8 gedachten over “Roy van Veen”

  1. Wat lijkt me dat ingewikkeld. Goed dat je meer tijd voor haar maakt, waardoor ze nog meer op de natuurlijke manier met Nederlands wordt geconfronteerd. Goed hoor. Heeft ze Nederlandse vriendjes en vriendinnetjes? Dat wil ook nog wel eens helpen. De dochter van vrienden van me is naar Griekenland verhuisd, pakweg 8 jaar geleden. Hun dochters zijn nu tweetalig, primair Grieks sprekend. Maar in het Nederlands gaat het ook helemaal goed. Succes!

  2. Dank je wel Jojanneke. Heeft zeker Nederlandstalige vriendjes en vriendinnetjes en de omgeving is geheel Nederlandstalig. Dat helpt inderdaad. Voertaal thuis is ook altijd Nederlands geweest, maar door die nauwe band met de moeder heeft het Russisch lang de overhand gehad. Tot dit jaar dus 🙂

    Thuisonderwijs lijkt ingewikkeld maar is het niet. Het is een manier van leven. Je moet meer zelf regelen en organiseren, want je moet je kind wel onderwijs geven. Alternatief was een dagelijks reis van ruim 100 km enkele reis naar een school die aansloot bij onze levensvisie.

    Of verhuizen. Maar dat vond ik ook niet echt optie met oog op familie en haar vrienden hier in de buurt.

  3. Avatar foto
    Fred Meeuwissen

    Zo hebben wij teveel tijd besteed aan wat toen bestond onder de naam FC Zwolle en te weinig tijd besteed aan onze jongens . Gelukkig is er een moment gekomen waar je je dat realiseert en hebben we ( min of meer onder dwang ) de beslissing genomen om daar te stoppen the best thing we ever did. Vanaf dat moment meer tijd met en aan onze jongens besteed en zoveel voor terug gekregen .

  4. Hallo Roy, wat geweldig dat jullie zo bewust voor thuisonderwijs hebben gekozen en fijn om te lezen dat het Nederlands nu ook zijn plekje vind 🙂

    Hoe gaan jullie dat straks doen als ze 6 is? Want we hebben in Nederland schoolplicht en zover ik weet wordt thuisonderwijs niet toegestaan.

  5. @Erik
    Zo heb ik het ook altijd begrepen en daarom ben ik als een wilde op zoek geweest naar een school die aansloot bij onze levensovertuiging. Toen die niet (in de buurt) vindbaar bleek , ging ik me verdiepen in alternatieve mogelijkheden en leerde ik dat je verplicht bent je kind te onderwijzen. Dat mag middels een vorm van thuisonderwijs. Zie nvvto.nl voor meer details.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven