Sanne Roemen

portret Sanne Roemen door Nils Roemen

Een Black Sabbath shirt op een foto in een vriendenapp. Ik deel regionaal met welgeteld nul vrienden mijn muzieksmaak, dus zoiets springt in het oog.
“Ik zie een goed shirt, een lichtpuntje” reageer ik.
De plaatsers des foto’s voorzien een klik. Geanimeerde gesprekken over muziek, gemarineerd in bier. Misschien een concertje links of rechts. Onze gezamenlijke vriendin vertelt me dat hij net als ik zeer tevreden ‘self partnered’ is en geenszins bezig met een samen. Geruststellend.
De man volgt dapper hun advies op en stuurt een bericht. Ik zeg geen nee tegen een zonnig terras en een biertje met een fijnproever. Het klikt. De avond is te kort.
——
“Mag ik raden waar we heen gaan?”
Hij raadt fout.
“Mag ik raden wat we gaan doen dan?”
Hij raadt fout.
We zijn veel te vroeg. Zitten al een half uur ongemakkelijk te kletsen op een bankje aan de rand van de open plek in het bos. Zijn zwarte hond verkent maar gaat niet ver. Voelt onze onrust en verlegenheid. Langzaam vervagen contouren en schakelt het beeld naar grijs. De langste dag van het jaar maakt haar naam waar. We hadden ze al moeten zien toch?
“Laten we maar teruglopen naar de auto, straks zien we helemaal niks meer”.
Tussen de zwartfluwelen coulissen naast het schemerige bospaadje doemen ineens mijn hoofdrolspelers nerveus dansend op. Eerst drie, dan vijf… Hun groenige lampionnetjes winnen langzaam aan kracht. Heeft hij ze wel gezien? Hij loopt gewoon door…
“Ja maar huh? Ooooh dít is de verrassing, vuurvliegjes!”
Vijf worden vijftig, vijfhonderd, ontelbaar veel.  Ademloos genieten we van de betovering van steeds meer, steeds feller in een steeds donkerder bos.
——
Bedachtzaam lepelt mijn achterneefje de laatste druppels fond uit zijn glas. Gefilterd door de bladeren van de asielplataan huppelt het zonlicht over tafel.
“TantSan, mogen we op het grote papier tekenen?”
“Ja joh, leef je uit”
Drie tachtigste verjaardagen. Elf volwassenen en vier kinderen passen er in mijn huis. De hele familie in míjn nieuwe huis. En de man die van verrassingen houdt, met het goede shirt en de zwarte hond.
——
Samen turen we naar de overkant van de Waal. De herfstzon stroopt de mist een stukje op. Nijmegen is een raadspelletje geworden.
“Daar, de Stevenskerk.”
“Huh? Nee, die is meer naar links toch?”
En daar zakt het grijze gordijn alweer. Het speelvlak is verkleind. Stenen, schelpen, zand, een stukje Waal. De zwarte hond speelt er de hoofdrol in een episch verhaal van geuren en geluiden. Ik schuif mijn waterkoude herfstknuist in zijn warme hand. De man met het goede shirt, die van verrassingen houdt. En ik van hem.

18 gedachten over “Sanne Roemen”

  1. Ik lees het wat laat – want nu pas – maar heeeerlijk! Zoals de vuurvliegjes verschenen, uit het niets, zo verscheen de liefde, zomaar. Wat een T-shirt al niet in beweging kan zetten 🙂 Geniet ervan!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven