Sanne Vroom

Sinds het overlijden van mijn vader bijna 8 jr terug, mijn ziekte en depressie(s) en de daarbij krijgende verkeerde, zware, veelheid van medicijnen, kon ik niet meer schrijven en lezen en muziek luisteren. Wel twitter, geen boeken. Wel typen geen pen. Ik las altijd zittend, lopend en overal. Schreef ook voor werk hele documenten. Met muziek in mijn oren. Alles viel weg. Na een jaar kwam de muziek terug. (Bruce alleen niet die kwam te hard binnen, als je me kent weet je hoeveel ik van die muziek houdt en hoe naar ik dit vind). Ik kon snelle muziek weer wat aan, de trage niet.
Door trage muziek raakte mijn hoofd helemaal in een knoop en komt migraine extra snel. De afgelopen jaren deed ik zonder lezen en schrijven. Werk viel erdoor weg. Mijn eigen stichting na 15 jaar succes moest opgeheven. Netflix en zelf Videoland werden mijn vrienden.

De neuroloog zei aan het einde van het vreselijke medicatie try-our traject dat hij het niet meer wist. Stuurde me naar huis. Belde savonds dat ie me door zou verwijzen naar een ander die een “nieuw” medicijn wel aandurfde en zo geschiedde. Dit medicijn was een jaar proberen met profylaxes en alles: beetje erbij beetje eraf. En lijkt sinds de zomer stabiel te werken. Ben nog steeds zo ziek als altijd maar de pijn is weg. Daardoor kon ik een goede bril. Want Extreme hoofdpijn lijdt tot slecht zicht maar dat kan een bril niet oplossen. De goede medicatie, wel ziek, geen pijn. “Het zal nog een jaar of drie-vijf duren voor alles weer enigszins goed is.” Aldus de neuroloog. Roofbouw, dat soort termen. Gewichtstoename die weg moet maar door de ziekte is sporten praktisch onmogelijk. (Ik wielrende door de natuur dat kan niet als je hoofd niet goed is) afgelopen maand bedacht ik mij dat de opbouw naar beter wellicht ook weer schrijven betekende. Afgelopen weken schreef ik voor het eerst in 7 jaar tijd.
Hanenpoten. Schots en scheef. En de motoriek in mijn handen trok het maar net. Maar er hebben dus mensen een kaart gehad, niet via de computer maar een echte. Voorheen schreef ik er wel 100 per maand. Nu 20 en ben zo trots. Gister weeeer 15. En op de bus. Ik ben alle Adressen steeds kwijt. Ben een zeef. Heb sommige mensen al 6x gevraagd om hun adres maar toch. (Ik hoop dat ze deze kaart bewaren want zijn echt onderdeel van een mijlpaal😂😂)

Door dit succes 😂 bedacht ik me dat ik wellicht kon lezen. En ging dat proberen. Ik pakte een boek wat me simpel leek. Want wilde vooral een boek uitlezen zonder dat ik teleurgesteld zou raken. En het lukte. Afgelopen twee dagen las ik een heel boek. Ik totaal uitgeput ik ga lezen. En morgen Bruce maar eens proberen 😅 Maar eerst schreef ik met de hand een brief aan mijn oude neuroloog. Over hoe zijn emotionele telefoontje, doorzetten/doorverwijzen mij zover heeft gebracht. ❤️ omdat hij mij niet opgaf en echt betrokken was.