Sheila Schenkel

In 2010 las ik over #mijnmoment. Ik weet niet of ik blij was dat ik niet werd uitgenodigd. Heel 2010 stond en staat in het teken van mijn prachtzoon Zeger. Die met Apgar-scores 9 en 10 ter wereld komt, luid huilend, alert, zo’n mooi lijf. Die de volgende dag door een fulminante longontsteking binnen anderhalf uur van aarde wordt weggeplukt. Uit mijn leven – fysiek. Voor altijd bij me. 2010 is het begin van een Zeger-leven.

In 2011 was ik niet klaar om te delen. De liefde, de tweede zwangerschap. 2011 was zwemmen. En dat doe je alleen. Aangemoedigd door het kleine aantal mensen dat jou in het water ziet liggen. Dat niet terugdeinst voor de golfslag. Dat handjevol dat toch deelt, ook als je zwijgt.

In 2012 word ik uitgenodigd over mijn jaar na te denken door @Muurtje, chef redactie RED. Vertel ik in hun decembernummer over de grote gebeurtenissen. De geboorte van onze dochter, en zomaar, plots, onverwacht, het aanzoek van mijn nu-echtgenoot: “I want to ask you something…”

Om datzelfde 2012 in één moment te vatten, Het Moment dat 2012 definieert, is een vraag die me bezighoudt sinds ik enkele uren geleden de tien dagen oude DM van @punkmedia las. Eén moment. De verrassing dat ons kind een dochter is. De blik in de ogen van @essence_ terwijl hij naar woorden zoekt, dochterlief bij mij op schoot. De euforie het script voor de NYC Midnight Screenwriter’s Challenge op tijd af te hebben – mijn eerste short ooit. Met dank aan man en de statistieken van NaNoWriMo ruim 50.000 woorden schrijven in de maand november – 28.481 woorden meer dan mijn eerste boek ‘Mijn eerste vriendje’.

Werk en privé lopen door elkaar als je de liefde voelt voor schrijven. De cover onder de boom met de titel ‘My Next Bestseller’, die een bon voor een eerste print van mijn tweede boek verhult. Wie anders dan mijn man weet wat dat voor mij betekent? En dan onze dochter, onze geweldig mooie vrouw. Als ze naar je lacht, staat de rest van de wereld stil. Haar schaterlach, die je bijna doet huilen van geluk – en dat geregeld ook daadwerkelijk doet. De lach als ze wakker wordt en jou ziet. De ochtendlach die het breedst is als vader en moeder samen naar haar kijken. Die lach. Die definieert voor mij 2012. Dat is #mijnmoment.

Mijn leven zal voor altijd mede gekleurd zijn door 2010. Mijn leven zal voor altijd gekleurd worden door 2012. De man, de dochter, het gezin. De teruggevonden pen. Een overweldigend palet aan kleuren.

13 gedachten over “Sheila Schenkel”

  1. Die woordenrace op Facebook is het enige wat ik dit jaar van je mee kreeg en ik begreep er niets van. Dit maakt het een beetje duidelijker. Ben blij voor je met zo’n jaar.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven