Suzanne Unck

Was het zaterdag 24 augustus om 16 uur toen de postbode aanbelde met een aangetekende brief? Of toch een week eerder toen ik, al fietsend, vertwijfeld mijn wanhoopskreet het universum in slingerde? Heel eerlijk denk ik dat daar de kanteling begon. Het moment dat ik echt geen uitweg meer zag. Mijn financiële beslommeringen groeiden boven mijn grip uit. Gelukkig nog geen dramatische gevolgen, maar ik zag niet meer hoe ik het tij kon keren: van succesvolle ondernemer naar ploeterende zzp’er met kind. Wel met parttime baan intussen, maar niet toereikend voor mijn vaste lasten. Dus mijn opgebouwde buffer was op. Geen. Geld. Meer. Elke maand tekort en geen idee hoe ik dit kon veranderen. Ook mijn baan was (en is nog steeds) onzeker; het ene tijdelijke contract na het andere. Ik vroeg het universum me te helpen. Hardop. Op de fiets.

Een week later kwam er hulp: de aangetekende brief was de huuropzegging van mijn huis. Naast het vooruitzicht van werkloos per 31 december, was ik nu ook dakloos per 1 december. Zo leek het. Vijf minuten lang draaide alles voor mijn ogen en het kostte me even om mezelf te herpakken. Hoe uitzichtloos de situatie ook leek, toch voelde ik vrij snel dat er een oplossing in deze puzzel verborgen was. En het was aan mij om deze te vinden en de situatie te veranderen.

Ik ontdekte dat een tweejarige huurovereenkomst niet zonder meer mag worden opgezegd. En ik had intussen een alternatief gevonden: een nieuwbouw benedenmaisonnette. Met deze twee ontwikkelingen ging ik nadenken en kwam tot de conclusie dat verhuizen en goede optie was als ik van de verhuurder een uitkoopsom kreeg. Daarmee kon ik mijn financiën op peil krijgen (intussen was ik al bezig mijn aanstelling naar fulltime op te hogen en te verlengen) en mijn nieuwe huis inrichten. Voor iedereen een oplossing.

Tegelijkertijd wist ik dat ik dit hele proces alleen goed zou kunnen doorlopen als ik bleef voelen en doen wat goed was: bij mezelf blijven, niet overvragen, steeds blijven aftasten wat de volgende stap zou zijn en zelf verantwoordelijkheid nemen. En dat deed ik. Ondanks verwijten, advocatengedoe, manipulerende e-mails en tegenwerking bleef ik vanuit mijn eigen energie handelen. Wetend dat dit de enige manier was om de situatie te beïnvloeden.

Ook had ik te dealen met mijn eigen emoties: boosheid, verdriet, pijn. Nieuwe emoties gekoppeld aan oude angsten: alles kwam voorbij. Mijn issues met geld, me niet gezien voelen, afgewezen worden… ik was me ervan bewust, accepteerde de emoties en liet me niet afleiden van mijn intuïtie. In een maand tijd slingerde ik alle kanten op en bleef tegelijkertijd kalm en standvastig toewerken naar het volgende moment: de ondertekende overeenkomst met de verhuurder. Uiteraard moest ik van de huiseigenaar bij de huisoverdracht nog wat gras van het dakterras plukken en die ene vierkante meter stofzuigen waar ik nog niet was geweest, maar het was klaar. Ik trok de deur achter me dicht. En een nieuwe ging open.

Suzanne Unck (1972) is zelfstandig ondernemer in coaching en training, schreef twee boeken over persoonlijke ontwikkeling en werkt bij Hogeschool Utrecht als projectleider binnen het Programma Onderwijsinnovatie. Leren is haar passie: zelf groeien en anderen helpen zich te ontwikkelen. Haar motto: Doe wie je bent!