Voor(t)leven

Het is oktober 2021 en het is inmiddels dik 10 jaar en 5 jaar geleden.

Dat eerst mijn pap en daarna mijn mam deze aardbol verlieten. De strijd tegen kanker verloren heet dat dan zo mooi. Of stom, maar net hoe je het bekijkt.

Jaren dat ze de jongens niet groter zien worden. Jaren dat ze ons niet als gezin zien groeien. Jaren dat ze me niet met raad en daad bij kunnen staan. Jaren die voorbij vliegen en ik vooral aan de jongens zie hoe snel de tijd gaat.

En hoe meer de jongens in de puberteit komen, hoe meer vragen ik mezelf stel hoe ik eigenlijk als puber was. En hoe mijn ouders wisten wat te doen

Hoe ik me afzette, of juist niet. Hoe ik mijn eigen weg probeerde te bewandelen en wat dat met hen deed. Hoe ik soms luisterde en veel vaker niet. Hoe boos ik soms deed. Hoe het was, dat ik soms pas thuis kwam als mijn moeder al aan het ontbijt zat. Hoe ze wist wat ze dan moest zeggen zodat ik mijn leven wat beterde. Hoe ze wisten wat voor effect voorleven en begrip hebben voor anderen op mij zouden hebben. Hoe ze ons gezin door stormen moesten loodsten. Hoe ze hoop bleven houden. Hoe ze me leerden vertrouwen te hebben, in mezelf en anderen. Hoe ze het voor elkaar kregen dat ik mijn eigen pad koos, wetende dat ik altijd bij hen terecht zou kunnen. Hoe ze dat deden.

Op deze avond in oktober probeer ik mijn oudste puber naar bed te bewegen.

Omdat het half elf is en hij de volgende dag weer school heeft. Omdat slaap toch echt belangrijk is. Omdat ik het al 10 keer gevraagd heb. Omdat ik het toch echt beter weet. Omdat het nog steeds geen vakantie is. Omdat ik het zeg. Omdat ik zelf moe ben en naar bed wil. Omdat ik hem nog graag ’s avonds onderstop.

“Dat hoeft niet hoor mam, ik red me wel”

En ik realiseer het me ineens. Ik ben mijn ouders geworden.

In wie ik ben. In welke keuzes ik maak. In hoe ik reageer. In wat ik belangrijk vind. In hoe ik de wereld zie. In wat ik op mijn kinderen overbreng. In hoe ik dat doe.

En ja, ik mis mijn ouders. In alle jaren steeds meer. Maar ze leven ook voort.

In mij. In mijn kinderen. In ons.

En daar doe ik het mee. Want puber of niet. Ook dat leerden ze me.

3 gedachten over “Voor(t)leven”

  1. Steeds als ik in de spiegel kijk, zie ik mijn moeder. Mijn dochter heeft haar handen, mijn oudste zoon de serieuze blik van mijn vader en onze jongste zoon erfde mijn puberale gedrag. Mooi om te zien hoe ze in ons voortleven.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven