Ewout Wolff

10 jaar geleden verongelukte mijn zoon. De jaren die volgden betekenden voor mijn vrouw Hanneke en mij een sterke focus op onze 4 kinderen en, simpel gezegd: overleven.

Wat ik niet doorhad was dat we ons hierdoor sterk naar binnen richtten: een van ons was altijd thuis, we verloren de kinderen geen seconde uit het oog. We wilden niet meer ruimte voor onszelf.

Maar dat veranderde dit jaar in februari.

Mijn vrouw managet de financiën van een stichting voor Tibet. Dit was goed te doen met email en telefoon. Maar begin dit jaar werd duidelijk: ze moest echt naar China om een helder beeld te krijgen.

Maar dit was toch niet mogelijk? Zij is de spil waar alles bij ons thuis om draait.

Ik besefte mij half wat er aan de hand was: al langer probeerde ik haar te overtuigen dat ze zoveel meer kan dan “alleen” een prachtige moeder zijn. Dit was een goed moment om aan te tonen dat we konden overleven zonder haar.

Maar: koken, kinderen naar school brengen & halen, eten inkopen, kids in bed leggen –en tegelijkertijd een interim opdracht in Eindhoven?

Natuurlijk deed mijn vrouw veel om het goed te laten lopen. Dus was er een speciale “Mama gaat naar China”-kalender, eten voor 3 weken, overzicht van telefoonnummers…

Toen kwam het moment suprême: we brachten mam naar Schiphol. Zwaaien, niet te veel huilen, de kleintjes bezighouden en toen – was ze echt weg. En begon het voor ons.

De eerste dagen waren zwaar: vroeg opstaan, wegbrengen, bellen of alles goed gaat. ’s Avonds vroeger thuiskomen, kids ophalen, koken, voorlezen. Maar ik was niet alleen: mijn dochters waren ineens groot geworden: zonder klagen deden ze klussen, waar ik ze normaal niet eens voor durfde te vragen.

Ik kon mijn geluk niet op – zou dit veel makkelijker gaan dat we dachten?

Toen kwam ondanks alle voorbereiding toch een kink in de kabel: ik stond op station Eindhoven, klaar voor de terugreis van 2 uur. Maar er was een ongeval en ik moest meer dan een uur omrijden – te laat om mijn kinderen op te halen.

Als een razende probeerde ik contact te krijgen via Whatsapp, telefoon en sms. Met pijn in mijn buik wilde ik niet denken aan het idee dat het alsnog allemaal fout zou gaan.

Na een half uur vruchteloze pogingen belde mijn oudste dochter: “geen probleem pap, ik haal de jongens wel even op, zal ik alvast beginnen met koken?”

Ik was sprakeloos. En blij.

En toen was Hanneke weer terug , na een week in China.

Het oude schema was weer snel up en running, maar er was toch wat veranderd: dankzij deze week in februari weten we nu dat er ook voor ons meer mogelijk is. We kunnen op meer mensen steunen dan we ooit dachten. Onze kinderen zijn groter en hebben ons niet voor alles meer nodig.

We hebben tijd nodig om te wennen aan deze luxe. Maar het smaakt naar meer.

9 gedachten over “Ewout Wolff”

  1. Elja, het is een vreemde, trage gewaarwording. Waar MijnMoment aan heeft bijgedragen. Daarom alleen al blij met het opschrijven.

    Sanne, dank je, het is zeker hartverwarmend! Het is een verhaal dat ik lang onder de pet heb gehouden. Daarom goed te merken dat het verhaal goed ontvangen is door jou en jullie

    Michiel, ik heb het zelf gewild en ergere rollercoasters hebben we al gehad. Bring on 2013!

    Ha Sandra, dank je wel! Het was goed om dit onder woorden te brengen. Fijn dat dit gelukt is, ook bij mensen zoals jij, die mij al een tijdje kennen.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven