Sandra van Kolfschoten

Ik ren de trap af

Alex op mijn arm

Is Papa dood, roept ze

Is Papa dood

Ja, zeg ik

Papa is dood

Mijn Moment 2012. Nooit kunnen denken dat ik dan bovenstaande zinnen zou schrijven. Dat dit mij, ons kon overkomen. Dat ik op 1 juli 2012 in een Onwerkelijke Werkelijkheid als deze kon belanden.

Op 5 juni komt Henk-Jan bij me thuis. Het eerste interview van de MijnMoment video-blog reeks.  We hebben het over MijnMoment 2011. Het verlies van mijn liefste vriendin Jeanne. En over Klein Geluk.

In juli is Henk-Jan er weer. Nu om Giorgio te fotograferen. Ik wilde niemand anders en niemand anders had dit zo kunnen doen. De foto van Alex en mij onder de appelboom, door zijn lens gevangen. In hetzelfde uur dat hij de allerlaatste foto’s van Giorgio heeft gemaakt. Onwerkelijke werkelijkheid.

Alex en Sandra

De afgelopen maanden heb ik veel geschreven. Je schrijft het niet van je af. Je schrijft het naar je toe. Schrijven helpt me om dit te doorleven. En ook om door te leven.

2012 stond voor Klein Geluk. Met HoofdLetters. De dood van Jeanne maakte dat mijn ambitie vooral was om het zo te houden zoals het was. Om te beseffen dat het gaat om het allerkleinste, de binnenste schil. En toen. Volkomen verbijsterend. Werd Klein Geluk Groot Verdriet. Mijn Giorgio. Alex haar Papa. Dood. Onmetelijk groot verdriet om ondraaglijk verlies. Hoeveel leed kun je als mens verdragen.

Alex en Giorgio

Nu bijna zes maanden later sluit ik 2012 af. Een jaar waar ik keihard ben teruggeworpen op mijzelf. De enige basis van alles. Om zo een basis voor Alex te kunnen zijn. Klein Geluk is ook wat me het afgelopen half jaar door de onwerkelijke werkelijkheid heen heeft gesleept. Dichtbij mezelf blijven. Onze dochter. Ons huis. Onze familie. Onze vrienden. De mensen die er toe doen. Dichtbij Giorgio.  Zo dichtbij mogelijk willen zijn. Giorgio die nu, straks en altijd, midden in ons gelukkig leven blijft.

Binnen Groot Verdriet blijft er ruimte voor Klein Geluk, is me de afgelopen maanden duidelijk geworden. Er was, is en blijft veel geluk. En dat maakt dat ik ook naar een nieuw jaar kan kijken.

2013 wordt het jaar van LevensKracht. Ik heb besloten om voluit gelukkig te blijven leven. Vol van LevensKracht. Voor mijzelf, mijn dochter en de kring van mensen om me heen. Voor mijn leven buiten de eigen deur, dat ik dan beetje bij beetje weer ga bekijken. Vanuit een andere blik. Helder. Scherp. Zonder Ruis. Ontdaan van de Zo Belangrijke Onbelangrijke Zaken.

Wellicht dat behalve ikzelf ook anderen daar iets aan gaan hebben.

19 gedachten over “Sandra van Kolfschoten”

  1. Avatar foto
    Cobie den Haan

    Diep respect voor jou ,je dochter en de mensen om je heen..
    Sterkte en ik wens je een rustig 2013 en dat het komende jaar je mag brengen wat je ervan verwacht!

  2. Woorden die me recht in mijn hart raken en die ook mij levenskracht geven. Genieten zullen we van Klein Geluk, zo lang we mogen! Dank je wel Sandra voor het delen zodat we dat niet vergeten en ik hoop van harte dat je veel Klein Geluk blijft vinden in 2013, liefs Anke

  3. Echt Sandra’s verhaal, kort, krachtig, bondig en met alles in zich! Ik wens je een super 2013…ennuhh, we zien elkaar veel te weinig!

  4. Wat heb je dat prachtig beschreven. Klein geluk in groot verdriet. Dank je wel dat dit dit met ons wil delen. Wij hebben ook een akelig jaar meegemaakt met gezondheidsproblemen en jouw woorden geven me kracht om verder te gaan. Sterkte en heel veel liefde en warmte in 2013 voor jou en je dochter!

  5. Jeetje Sandra… ik weet nog zo goed je verhaal over Jeanne, in de kerk bij Jan. En nu dit.
    Inderdaad Groot Verdriet met hoofdletter.

    Ik wens je voor volgend jaar heel heel veel Klein en Groot Geluk toe.
    Dank voor het delen.

  6. Wat een prachtige woorden, zo waar het om gaat. Klein geluk en levenskracht. De woorden raken me.
    Ik wens jou en de jouwen veel levenskracht en levensgeluk toe.

    liefs Anouk

  7. Lieve Sandra, toen ik je verhaal over jullie grote geluk hoorde, wist ik dat je altijd geluk zou kennen. Dat is jouw model, ook al gaat het soms hand in hand met andere emoties. Voor mij is jouw levenskracht allang zichtbaar, ook weer in dit verhaal. Je bent een echt lokpaard. Dank ook nog voor de fijne week in België. Ik wens je een heel mooi 2013!

  8. Avatar foto
    Danielle de Vries

    Lieve Sandra, wat ben je toch een taalkunstenaar, een ware gave om mensen te kunnen raken met woorden, rondjes en streepjes op het platte vlak. Wat een levensliefde spreekt er uit je verhaal. Bewondering…

  9. Inderdaad, hoeveel leed kan een mens verdragen. Ik las je tweet bij Vermiste Broertjes. Ik kan maar niet begrijpen hoe mensen na zoveel verdriet door kunnen… Petje af, sterkte en veel geluk!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven