Zondag 8 maart, 4.00 uur: Samen met duizenden Italianen racen we middenin de nacht plankgas richting grens. Wij naar de grens met Frankrijk, zij naar de grens met familie in het zuiden. Wat daar aan vooraf ging: Elke winter werken mijn Dushi en ik vanuit onze remote office in Aosta, een provincie in noordwest Italië. Zes weken werken vanuit de […]
Mijn moment van 2020 is als ambulanceverpleegkundige een aaneenschakeling van werken in een pandemie die nog steeds voortduurt. In februari, net voor de uitbraak, deed ik mee aan de podcastserie van Dimitry Vleugel (podcastmaker) over mijn werk als ambulanceverpleegkundige en voorheen als intensive-careverpleegkundige. Als ik die nu terugluister hoor ik een heel andere tijdsgeest. Ook ik dacht in het begin,
Op de frisse namiddag van 17 november stond ik met brede grijns, natte wangen en een ontploffend hart op het Plein in Den Haag. Dat ik niet in Rotterdam stond was op zich al #brekend, want net als zoveel anderen koos ik in maart vrijwillig voor zelfisolatie. De laatste keer dat ik voor werk Rotterdam uit was geweest was op
Jojanneke van den Bosch Lees verder
Dit jaar is voor iedereen wel een jaar geweest waar we het anders deden dan anders. Het jaar begon zo goed: ik ging voor mijn werk bij Berklee College of music in Boston naar de Jazz Education Conference in New Orleans, ik zong op mooie podia, ik organiseerde als onderdeel van de Fulbright Alumni Board in New York de Diplomatic
20 februai 2020. Ik sta ergens in een houtzagerij op een dik uur rijden vanaf Riga. Ik rook avonduur en sta nu, op de sterfdag van mijn opa, tussen de houtsnippers. Terwijl de rest van het gezelschap alweer buiten staat, sta ik tussen de joekels van een boomstronken, een brok in mijn keel weg te slikken. En dan, heel voorzichtig,
‘Kijk dan! Erg hè, hierin ben ik een tonnetje’ Wij, moeder en dochter, passen spijkerbroeken bij Levi’s. Het is vrijdagavond tijdens de eerste lockdown en het is stil in de winkel. Ik draai voor de spiegel. Zo’n high-waist is het kennelijk helemaal, maar getver, nee, ik vind het niks. M’n zwembandje moet erin, het zit te strak en ik lijk
Het klinkt zo bekend, zo duidelijk, je hebt er alles aan gedaan en kijkt er reikhalzend naar uit maar stiekem weet je dat het óók zomaar helemaal anders kan zijn. Dat moment heb ik maar al te vaak meegemaakt. Maar deze keer niet toch, daar was ik best zeker van. Wordt het geloven in, mijn best doen voor en vooral
Op 16 februari kocht ik in een opwelling een stukje olijfboomgaard in Puglia, Zuid Italië. Op het stuk land van 6.500m2 staan 24 eeuwenoude olijfbomen, plus een aantal amandel- vijgen- en andere fruitbomen. Ook is er een meer dan 200 jaar oud mini-huisje; een traditionele ‘Trullo’, die alleen in deze regio voorkomt. Deze oase van rust en natuur is een
Hoe leg je nou in ’s hemelsnaam uit aan een volwassen vent van 48, met het syndroom van down en waarvan zijn ontwikkelingsniveau ligt aanmerkelijk lager, dat er een lockdown is. En dat hij dus niet meer naar zijn dagbesteding kan? En hij mijn ouders, zus en mij niet meer van dichtbij kan zien! Hij, is Derk. Mijn broertje broer.
“Je moet terugkomen bij de VVD.” “Nou ik denk het niet” antwoord ik schamperend, “daar gaan veel mensen toch anders over denken.” Ik kijk hem in de ogen, zijn blik lijkt oprecht. Het is 5 maart 2020 en Mark Rutte komt de Zeeuwen in het Arsenaaltheater in Vlissingen uitleg geven over het schandalige debacle met de Marinierskazerne. In het hol
