‘Ben je woensdag ook bij de demonstratie op de weide?’ Bovenstaand berichtje appt een dorpsgenoot. Ik lees nog een keer. Hardop. En zie sterretjes. Demonstratie? Ik vloek binnensmonds en vraag me af hoe dit heeft kunnen gebeuren. Zenuwen, paniek, opwinding en blijdschap vechten om de hoofdrol in mijn binnenwereld. Ik schakel door. Geef gas. En bel A. “Dit escaleert snel, […]
Drie jaar ben ik uit de roulatie geweest. Ik ging van een burn-out naar een depressie naar Corona. Inmiddels ben ik eindelijk weer hersteld en aan het werk en schrijf ik bijna iedere dag met veel plezier aan het vierde en laatste deel van Superhelden.nl. Maar soms maak ik me zorgen over mijn toekomst. Mijn lezers van het eerste uur
Het wordt een lange, eenzame kerst dit jaar. Niets aan te doen. 2020 verschijnt als één langgerekt moment. Waarin wat we ‘karakteristiek, belangrijk, indrukwekkend, leerzaam of mooi’ noemen is opgelost in een mist van trage onbestemdheid. Bestaat er nog wel zoiets als ‘Mijn’ Moment? Heb ik mij dan vrolijk gemaakt toen ik begin dit jaar besefte dat ‘de bliksemse boel’
Een serene stilte om ons heen was voor mij het moment van het afgelopen jaar. De eerste keer: Lockdown, het slaapkamer raam naast mij helemaal open en het enige wat ik dagen achtereen hoorde was het geluid van de wind door de bomen naast ons huis. Geen auto’s, brommers en vliegtuigen die hoog boven ons huis richting Schiphol vlogen. Een
Ik hoor de kassamedewerker van de Aldi roepen: “Dat is dan 3 keer de woordwaarde!” Woordwaarde hoe?? Het bakje kwark ploft iets te snel in mijn boodschappentas. Ik duik op en kom tegenover hem staan. Achter de transparante houd-afstand-ruit zit die vriendelijke 40 plusser. Bijpassend salt-and-pepper haar, zongedroogde rimpeltjes op zijn voorhoofd. Boven het standaard mondkapje steken zijn vriendelijke blauwe
Om mee te beginnen. Ik geloof niet in reïncarnaties. Maar anderen zien mijn ziel soms in een ander tijdsbeeld. Dit jaar op één avond twee keer op een rij. Eind oktober vroeg een opdrachtgever die ik help bij het schrijven van zijn boek of ik bij één van zijn persoonlijke ontwikkelsessies aanwezig wilde zijn. Die sessies heeft hij regelmatig, samen
Een gezin van twee dat zijn wij, mijn man en ik. Maar het voelt nooit als twee, want altijd zijn er mensen in en om het huis. Cliënten in de praktijk. Vrienden die langskomen. Een buurman die iets komt lenen en een hapje mee blijft eten. Altijd is er aanloop en is het huis vol levendigheid. Kinderen stonden niet op
Mijn jongens (van 18 en 20) die op een onverwachts moment zeggen dat ze van me houden. Elke keer een heerlijke golf om door overspoeld te worden. Erik Visser (https://publicworks.nl). Koester het leven in alle mogelijke verschijningsvormen.
4 september 2020, 9 minuten over 4 was dit jaar MijnMoment. Op dat moment overleed mijn keukentafellief Paul Laaper in het Universitair Medisch Centrum Groningen. Het was het einde van de droom om samen oud te worden in Drenthe en de start van rauwe rouw. Nog geen twee weken eerder hadden we gevierd dat de immunotherapie geslaagd was: de uitzaaiingen
In die dagen ontwikkelde zich langzaam maar zeker het scenario van steeds meer beschermen als samenleving. Vrijdagavond was onze zoon naar huis gekomen zoals hij wel vaker doet in het weekend. Die nacht ben ik vroeg wakker en blijf maar denken over de ontwikkelingen. Wat betekent dit voor mijn bedrijf en voor ons als gezin? Ik verwacht dat we snel
