Guido van de Wiel

Om mee te beginnen. Ik geloof niet in reïncarnaties. Maar anderen zien mijn ziel soms in een ander tijdsbeeld. Dit jaar op één avond twee keer op een rij. Eind oktober vroeg een opdrachtgever die ik help bij het schrijven van zijn boek of ik bij één van zijn persoonlijke ontwikkelsessies aanwezig wilde zijn. Die sessies heeft hij regelmatig, samen met zijn vrouw Melissa, bij Danny en Hélène. Danny en Hélène zijn twee intuïtief sterk ontwikkelde coaches, die onder meer samengewerkt hebben met een aantal andere zogenaamde “wisdom keepers” uit de documentaire Down to Earth.

Hoe de uitnodiging tot stand kwam was al bijzonder. Want het was niet mijn opdrachtgever zelf, maar zijn vrouw Melissa die, via haar man, gevraagd had of ik aanwezig wilde zijn. Melissa is haar helderwetendheid flink aan het ontwikkelen en zij zag de aanwezigheid van een vijfde persoon voor zich bij die afspraak. En wist vervolgens dat ik dat moest zijn. Het opvallende is dat zij mij – anders dan via de verhalen van haar man – toen nog niet kende.

Na afloop van de rake en hartverwarmende sessie vroeg Danny of hij mij wat vragen mocht stellen. Naast de vraag of ik wist wat mijn grotere opgave was, vroeg hij of ik wel eens in Philadelphia was geweest. Ik gaf aan van niet. Hij vroeg: ‘Zou je daarheen willen gaan?’ Dat verzoek was op zijn minst opvallend te noemen. Maar mijn interesse was gewekt. Ik vroeg hem naar het waarom achter zijn vraag. Hij zei: ‘Jij bent altijd al schrijver geweest. Ik zie dwars door jou heen dat jij degene bent die de Declaration of Independence geschreven heeft. En bij de Liberty Bell is nog werk te doen voor jou.’

Thuis las ik dat die Declaration of Independence door meerdere mensen geschreven is, maar met name door Thomas Jefferson is uitgedacht. De tekst zelf is door Timothy Matlack in schoonschrift opgetekend, maar om hem leek het niet om te draaien. In het vervolg van het gesprek die avond ging het immers meer over het verwoorden van de inhoud dan over de inkt zelf. Hélène: ‘Misschien is het wel jouw roeping om een nieuwe grondwet op te stellen met daarin de nieuwe grondbeginselen voor een nieuwe tijd.’

Even later zei Melissa dat zij op weg naar deze afspraak sterk een associatie met de Bijbel kreeg bij mij, maar dat ze niet wist wat dat kon betekenen. Dat bracht mij bij een herinnering van acht jaar geleden. Ik had er al lang niet meer aan gedacht maar toen heeft de kunstenaar Pieter Kortekaas met mij spontaan een sessie gedaan om naar mijn vorige levens te kijken, onverlet mijn scepsis. Wat ik tijdens die séance heel duidelijk voelde, is dat ik een staf in mijn hand had. Pieter duidde die persoon toen als Jozef van Arimathea. Dat voelde een beetje groot en daar kon ik indertijd niet echt iets mee. Jozef van Arimathea is degene die Jezus van het kruis heeft gehaald, hem in het graf heeft gelegd in zijn tuin met een grote steen ervoor, waarna Jezus zijn opstanding had en daar plotseling verdwenen was. Dat is nogal wat. Ik had dat verhaal van Jozef van Arimathea en de staf al die jaren geparkeerd. Tot nu. Ik dacht: ik zeg nog even niets, maar vraag Melissa of ze een attribuut bij mij ziet. Zij vond het lastig om die vraag te beantwoorden.

Danny tegenover mij keek mij rustig en doordringend aan en zei toen: ‘Ja, jij hebt een staf in je handen. Echt héél duidelijk.’

Guido van de Wiel is ghostwriter van (management)boeken en schrijfcoach. In 2020 verscheen zijn boek Van meetbaar naar merkbaar, van duurzaam naar dierbaar. Hij koestert nu de droom om een fictionele herschrijving van een historische gebeurtenis in een spannend romanverhaal te gieten. De pogingen daartoe zijn vooralsnog recht evenredig verbonden met de hoeveelheid papier in zijn prullenmand. www.wheelproductions.nl