Een gezin van twee dat zijn wij, mijn man en ik. Maar het voelt nooit als twee, want altijd zijn er mensen in en om het huis. Cliënten in de praktijk. Vrienden die langskomen. Een buurman die iets komt lenen en een hapje mee blijft eten. Altijd is er aanloop en is het huis vol levendigheid.
Kinderen stonden niet op mijn wensenlijst, maar gezelligheid van mensen in mijn nabije omgeving altijd. Sterker nog, na de scheiding van mijn ex, was het de eerste keer dat ik alleen woonde in 40 jaar.
Ik hou van de dynamiek die een persoon met zich meebrengt. De verhalen, de avonturen, de energie die je huis en hart vult. Maar ook de warme lach, een korte groet, of warme knuffel dat gedeeld wordt.
Dit jaar was het voor mij een rampjaar op dat gebied. Wat een gemis. Geen zoete inval. Alleen mijn man en de katten om mij heen. Wat is het stil in huis en kaal. Iedereen is voorzichtig, gematigd en alles lijkt sterk gepland en uitgedacht te moeten worden. Kan ik je wel zien? Is het veilig? Hoe komen we samen, maar bewaren we de afstand? Pff… weg spontaniteit. Weg zoete inval. Weg mensen om mij heen.
Ik ben erg gelukkig met mijn man, maar Oh! wat mis ik andere mensen om mij heen.
Mijn moment van dit jaar is een zondagochtend in november. Ik gloeide van plezier.
Vrijdagavond een appje… “Zoon komt bij me langs. Mag ik even een spelletje uit jullie spellenkast lenen?”, “Tuurlijk, kom maar langs en zoek iets leuks uit.” De eerste spontane aanloop is een feit. Even gezellig 5 minuten gebabbeld met de buurvrouw en ze veel plezier gewenst met het spel. Een grote glimlach op mijn gezicht.
Zaterdagmiddag. Mijn neef komt iets ophalen en heeft tijd voor een bakje koffie. Spontane aanloop aan de keukentafel. Gezellig.
Zaterdagavond, de deurbel gaat. De buurvrouw staat op de stoep met het geleende spel en verhalen van plezier dat ze gehad hebben. Even wipt ze binnen en vertelt in geuren en kleuren hoe spannend het is geweest en wat een lol ze gehad hebben. Heerlijk!
Zondagochtend word ik wakker en maakt mijn hart een sprongetje. Ik weet het zeker… ik ben een mensenmens!
Wat heerlijk om mensen te zien en een spontane aanloop te hebben. Het gaat niet om de lange gesprekken, de hoeveelheid tijd, maar wel om het contact, de verbinding, van mens tot mens.
Ik wens iedereen een jaar, vol mooie momenten van verbinding.
In mijn dagelijkse leven ondersteun ik vrouwen bij klachten door de overgang, op weg naar de volgende levensfase én een stralend gezicht. @chilaxjudith
