Karin Winters

4 september 2020, 9 minuten over 4 was dit jaar MijnMoment.

Op dat moment overleed mijn keukentafellief Paul Laaper in het Universitair Medisch Centrum Groningen.
Het was het einde van de droom om samen oud te worden in Drenthe en de start van rauwe rouw.

Nog geen twee weken eerder hadden we gevierd dat de immunotherapie geslaagd was: de uitzaaiingen van zijn agressieve slijmvlieskanker waren verdwenen – al wisten we dat die op gegeven moment terug zouden komen. We verheugden zó ons op een korte kankervakantie, om samen te zijn en nog even te genieten van het leven.

Helaas bleek dat die (op zich geslaagde) therapie heftige bijwerkingen had. En toen ging het snel: binnen 3 dagen nadat duidelijk werd dat de complicaties hem fataal zouden worden, overleed hij.

Paul vond het verschrikkelijk dat hij mij moest achterlaten en dat ik alleen verder moest. En ik, ik kon me geen voorstelling maken hoe het zou zijn, als hij er niet meer zou zijn. We hadden zo bewust voor elkaar gekozen en onze liefde was zo diep.
Paul wilde nog lang niet dood en klampte zich tot op het laatst vast aan het leven. Daarom wilde hij ook niet praten over doodgaan, over de uitvaart en de muziek.
Ondanks mijn dreiging dat het een uur lang Hazes zou worden, kon hij zichzelf er niet toe zetten om een stapel Cd’s klaar te leggen. Dat zou het ‘te definitief’ maken, vond hij.

Het (corona-proof) afscheid was mooi; zonder Hazes, met jazz, goede verhalen en een haring met aquavit toe.


Verder zonder hem

In de eerste weken na Pauls overlijden rommelde ik als verdoofd door de dagen heen. Eten moest, drinken moest, telefoon aannemen moest. Ik dwong mezelf ertoe.

Echt alles moest ik opschrijven; ik stelde alerts in op mijn telefoon, anders vergat ik het. Ik noem het ‘rouwdementie’.
Ik vocht me door de afhandelrompslomp heen, had geen tijd om te rouwen.

Ik was heel streng voor mezelf en op mijn planbord hingen alle to-do’s (soms meer dan 50). Daar MOESTEN er 3 per dag van afgehandeld zijn.

Pas toen alle regeldingen klaar waren kon ik ruimte maken voor rouw en verdriet.

Ik leerde dat lang niet iedereen woorden weet te vinden om te vragen hoe het met me gaat.
Lieverds die bellen om ‘me op te beuren’ en om ‘het er vooral niet over te hebben’.
Gelukkig zijn er ook mensen die rouw minder ingewikkeld vinden of ervaringsdeskundige zijn.

Ik word omringd door heel lieve en betrokken mensen die allemaal op hun eigen wijze hun best doen om er voor me te zijn. Daar ben ik hen vreselijk dankbaar voor.

Wie schrijft die blijft
In de afgelopen maanden bleef ik de weblog vullen, die wij aan het begin van zijn ziekte startten. Ik maakte er een website bij, zette de meeste blogposts openbaar.
Ik ging op zoek naar dingen die mij hielpen en deelde die op de weblog. Mijn verdriet, de leegte om me heen en de ingezette veranderingen beschrijf ik daar nu wekelijks.
Schrijven is zo niet alleen voor mij helpend, maar ook voor vrienden, bekenden en familie.

Ik red het wel… uiteindelijk… maar het doet verrotte veel pijn.

karinwinters mm invoegafbeelding handen

Dank aan:
Willem Karssenberg voor de portretfoto
Edith van Montfort voor de handenfoto
Carla Desain voor de punten en komma’s


Ik ben Onderwijsondernemer in Drenthe en vennoot van v.o.f. LearningROCKS.
Sinds oktober blog ik op www.zijlijner.nl/blog

Twitter: @karinwinters.nl

 


 

11 gedachten over “Karin Winters”

  1. Lieve Karin, wat heb je dit treffend, rauw en eerlijk geschreven. Hoe je in het leven staat, geweldig! Applaus. Ik wens je heel veel sterkte en kracht. En wees niet te streng voor jezelf. Je mag ook een dag 1, 2 of geen dingen van je to-do-lijstje doen.

  2. Lieve Karin, ik las het verdrietige nieuws van het overlijden van, hoe jij Paul zo mooi noemt, mijn keukentafellief, een paar maanden geleden via twitter. Ik vind het echt verschrikkelijk voor je. Uit de berichten die je af en toe over Paul deelde, kwam zoveel verbondenheid en liefde naar voren. En in dit stuk laat je naast je verdriet, ook zoveel kracht zien. Heel veel sterkte lieve Karin en twee armen om je heen.

  3. Wat prachtig en verdrietig tegelijk lieve Karin, ieder woord is raak. Ik wens je een 2021 vol lieve mensen en prachtige momenten. Dikke kus

  4. Wauw Karin, wat een jaar voor jou en jullie. En wat een liefde en kracht weet je via je woorden over te brengen. Heel veel liefde, kracht en sterkte gewenst.

  5. Lieve Karin,
    Rauwe rouw, een eenzaam proces. Gelukkig schrijf je dat je mensen om je heen hebt die je daarbij helpen.
    Samen met hen en je sterke karakter zal de rouw langzaam maar zeker iets minder rauw worden.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven