Gert Kracht

Een serene stilte om ons heen was voor mij het moment van het afgelopen jaar. De eerste keer: Lockdown, het slaapkamer raam naast mij helemaal open en het enige wat ik dagen achtereen hoorde was het geluid van de wind door de bomen naast ons huis. Geen auto’s, brommers en vliegtuigen die hoog boven ons huis richting Schiphol vlogen. Een totale rust en elke morgen weer de vogels die mij wakker maakten met hun lied.

Een groter contrast met de rest van het jaar 2020 kan ik mij niet herinneren en ik denk dat het helemaal geen slecht idee zou zijn als we voor een onbepaalde tijd, voor elkaar een aantal van die momenten van rust mogelijk zouden moeten maken. Voor iedereen.

Alles even kunnen neerleggen en terug vallen naar helemaal niets. Geen stress om werk, inkomen, ziektes, verlies, politiek en andere tv of online discussies. Hoe? Door er voor elkaar te zijn en elkaar te helpen. Door hulp te vragen aan anderen. Iedereen verdient na dit idiote jaar meerdere momenten van rust.

‘Gemakkelijk praten’ hoor ik je zachtjes zeggen.

De tweede keer: de telefoon gaat. ‘Heb je morgen of vrijdag tijd voor een wandeling?’ Hij heeft even de rust hard nodig. Ik kijk op mijn planning en zie tot mijn verbazing dat er een dag niets staat. In een paar minuten is alles geregeld. Verlof, de boot naar Schiermonnikoog en een fiets.

Een dag helemaal niets. En dik uur rijden en daarna de boot op die door de week heen nog rustig is. Onderweg naar het eiland glijden we over een bronzen water spiegel. De camera’s komen uit de tas en we genieten. Achter ons houden twee kleine ogen ons strak in de gaten. We draaien ons om en vrijwel gelijk wordt hij deel van het beeldverhaal van die dag.

Gedurende de hele dag komen er dingen los over wat er thuis en om ons heen allemaal speelt. Zo’n dag erop uit is ontladen en tegelijk opladen. Gelukkig kan het, zij het op gepaste afstand en de mensen om ons heen die er voor ons zijn, op het werk en thuis.

Op het strand is het stil. Mensen zijn ver weg van ons aan de horizon, we zijn dichtbij de zee en de vogels die bezig zijn om hun eten te zoeken langs de waterlijn.

Stitch loopt lekker los van de riem en gaat vlak voor mij zitten. Ik pak een handdoek uit de rugtas, vouw hem dubbel en ga naast hem zitten. We zijn even met zijn tweeën en ik zie dat Stitch nog steeds voor zich uit zit te staren. Een diepe zucht volgt uit zijn kleine lijf. Ook hij had het nodig en ontspant zichtbaar.

Aan het einde van onze dag op het eiland wensen we elkaar een goede reis naar thuis. Terug naar realiteit en alles wat daar bij hoort. ‘Bedankt voor deze mooie dag’. Geen dank, en bel mij als je weer op pad wilt? Afgesproken.

Fijne feestdagen samen en pas goed op elkaar.

https://youtube.com/GertKracht – Deelt van alles op Twitter en Facebook over Audio, Video, Fotografie, Wadden en Boeken. Trotse vader van twee dochters, Coaster en vriend van Stitch.