Het valt mij zwaarder dan andere jaren te bepalen wat mijn moment is geweest. Een jaar getekend door zulke intense momenten. Momenten van verlies, momenten van afscheid van dierbaren, van werk, van dromen van hoop. Zoveel mensen met littekens of zelfs diepe wonden van alles wat er dit jaar heeft plaatsgevonden. Wat voegt mijn duit in het zakje daar nog […]
Het Willem II-stadion in Tilburg, vrijdag 28 augustus 2020. Tweeëntwintig studenten van de opleiding tot docent theater van Fontys Hogeschool voor de Kunsten vieren op deze plek, op deze middag het behalen van hun diploma en een van hen is mijn prachtige dochter Ino. 21 jaar jong en ruim vier jaar van leren, onderzoeken, spelen en maken zitten er alweer
Nieuwsvolger als ik ben, kreeg ik al vroeg mee dat er in China een virus heerste wat wel heel eng klonk. Tijdens onze vakantie naar Lapland in februari was ik dan ook steeds druk in de weer met ontsmettingsmiddelen. En toch was ik, zoals zoveel mensen, totaal overvallen toen Corona een nieuwe realiteit inluidde. Het laatste uur op kantoor met
Hanneke van Stokkom Lees verder
Na een paar weken vakantie, haal ik mijn saxofoon uit de koffer. Ongeveer een uur lang ben ik in de weer met rietjes, een oude tandenborstel, een zeem, stoffen doekjes, speciaal vloeipapier, mini schroevendraaiers, kwastjes en warm water. Een ritueel waar ik veel voldoening uit haal. Tussendoor speel ik wat, om te luisteren hoe mijn instrument reageert. Zo probeer ik
Ai, dat doet pijn… Je weet het. Al vanaf dat ze geboren worden. Al vanaf dat je voor de laatste keer op het kleuterplein stond. Of bij de eindmusical van groep 8. Je weet het natuurlijk al lang. Dat er een keer een eind komt aan ‘onder je vleugels’ en ‘in jouw nest’. Aan ‘veel succes vandaag met je proefwerk’
Eindelijk een weg De vrijdag voor Pinksteren. Immense asfalteermachines rijden tot op onze oprit. De damp slaat van het warme teer als de zware wals eroverheen komt. Eindelijk, we hebben een verharde weg! ’s Avonds mogen we over het nieuwe wegdek rijden. Ik pak meteen mijn fiets. De telefoon in de aanslag rijd ik rondje na rondje. O, wat is
Hendrik-Jan de Wit Lees verder
Momenten. Ze waren er in overvloed dit jaar. Maar ik deel ze niet. Momenten van wanhoop, verdriet, de lichtpuntjes en een goede afloop. Maar ik deel ze niet. Tegenslagen en successen, ze wisselden elkaar niet af maar streden langs en met elkaar om een pole position. Maandenlang en ondanks dat de horeca als een soort van plaats delict voor de
Jaren ’80. Frankrijk. Een dorpsplein. Tussen de gevlekte stammen van de platanen hangen snoeren met peertjes een feeststemming te verspreiden. Met wiebelige picknicktafels en lelijke maar comfortabele witte plastic stoelen zijn de straten tot terras gebombardeerd. Diepe groeven en rode appelwangen steken parmantig boven de accordeon die alle liedjes op een wals laat lijken. We zijn ontspannen, vrolijk, gloeien van
En wie is dat? Wie is dat. Dat ben ik! hoor ik Anne-Marij zeggen. Oh? Ik heb deze zinnen al vaak horen langskomen, de woorden zijn overduidelijk nog niet tot me doorgedrongen, ik houd de audiolevels netjes op -12dB, en zie dat het met het dynamisch bereik van de filmbeelden ook wel goed zit. Ik vind het best spannend om
Al weken was het spannend: zou de conferentie doorgaan? Het rommelde al een tijdje door Corona, maar dat leek nog niet echt desastreus te zijn voor de westerse wereld. En vanuit de organisatie van SXSW kwam steeds de boodschap: niets aan de hand. Zelfs de burgemeester van Austin sprak herhaaldelijk dezelfde geruststellende woorden: SXSW zou gewoon doorgaan. Voor de derde
