En wie is dat? Wie is dat. Dat ben ik! hoor ik Anne-Marij zeggen. Oh?
Ik heb deze zinnen al vaak horen langskomen, de woorden zijn overduidelijk nog niet tot me doorgedrongen, ik houd de audiolevels netjes op -12dB, en zie dat het met het dynamisch bereik van de filmbeelden ook wel goed zit. Ik vind het best spannend om voor het eerst met mijn nieuwe camera te filmen. Pas tijdens de edit van de film kom je erachter of de beelden ook echt zo mooi zijn als ik dacht. En dat zijn ze.
Anne-Marij en ik zijn op een zondagmiddag op bezoek bij haar ouders. Het foto-album komt op tafel en ze halen herinneringen op. Althans zo lijkt het, maar de herinneringen gaan eigenlijk niet veel verder dan het moment zelf. Beiden ouders van Anne-Marij hebben dementie en de bezoekjes worden steeds moeilijker voor haar. Er is geen gesprekstof, het geheugen is verdwenen. Daarom komt het fotoalbum op tafel, zodat er nog ergens over gesproken kan worden. Het album dat ze in het voorjaar hebben gekregen en waarvan ze niet meer weten dat ze het in de kast hadden staan.
Dementie heeft een grote plaats ingenomen in ons privéleven en dan bedoel ik vooral in dat van Anne-Marij. Het is voor haar een jarenlange strijd geweest met uiteindelijk een redelijk goede afloop. Ze vond een prachtig appartement in een kleinschalig zorghuis waar mijn schoonouders nu samen verblijven met de dagelijkse nodige zorg.
In het voorjaar kreeg ik een opdracht om een film te maken ten behoeve van het eind event van 8 jaar Deltaplan Dementie. Voor deze film hebben we professionals, wetenschappers, beleidsmakers en zorgmedewerkers geïnterviewd. De film laat in 8 minuten zien wat er de afgelopen 8 jaar allemaal is bereikt in de dementiezorg.
In de voorbereiding van het filmproject bespraken we dat we in een film over dementie niet alleen moeten praten over mensen met dementie, maar dat we ze ook in de film moeten laten zien. Niet in scène gezet, maar zo realistisch mogelijk.
En toen dacht ik aan de mogelijkheid om bij mijn schoonouders langs te gaan en mijn camera mee te nemen. Met een lichtgevoelige lens en een richtmicrofoon was het een fluitje van een cent. Ik had binnen no time mijn opnames gemaakt.
Een paar weken later, ik weet niet precies meer wanneer het gebeurde, tijdens de edit van de filmbeelden luisterde ik eindelijk eens goed naar wat er gezegd werd. Boem, voor mijn ogen speelde zich in een paar seconden de scène af… de tragiek in een notendop. Het fotoalbum met recente familiefoto’s op tafel, ‘En wie is dat? Wie is dat. Dat ben ik zegt Anne-Marij.
Ze wordt niet meer herkend….
Een paar weken later werd de film vertoond tijdens het eind event van 8 jaar Deltaplan Dementie. Ik sta in de zaal en zie de beginscène op het scherm. Mijn schoonvader kijkt wazig voor zich uit. Kippenvel op mijn armen.
[De link naar de film 8 jaar Deltaplan Dementie in 8 minuten (met de bewuste scene) ]
Ik ben John van Rooijen (@_broerz) Samen met Richard (inderdaad mijn broer) en met behulp van film vertel ik andermans verhalen. Ik ben een 70’s fan en houd van wielrennen. Ik woon in Haarlem met Anne-Marij Merhottein, Rosa (2006) en Lucas (2007). BroerZ – Echte mensen. Echte films – broerz.nl
