Hendrik-Jan de Wit

Eindelijk een weg

De vrijdag voor Pinksteren. Immense asfalteermachines rijden tot op onze oprit. De damp slaat van het warme teer als de zware wals eroverheen komt. Eindelijk, we hebben een verharde weg! ’s Avonds mogen we over het nieuwe wegdek rijden. Ik pak meteen mijn fiets. De telefoon in de aanslag rijd ik rondje na rondje. O, wat is dit geweldig. We kunnen gewoon op de fiets naar huis rijden. Niet meer door het stof en de kuilen.

Een maand eerder moest de auto nog naar de garage. De remschijven zaten helemaal vol met de modder van de puinweg. Levensgevaarlijk. We waren er net op tijd bij. De tandwielen van mijn fiets knarsen. Normaal doe je 2 jaar met een fietsketting, maar ik belandde het eerste jaar alleen al 3 keer bij de fietsenmaker voor groot onderhoud. De 25 kilometer die ik elke dag fiets naar mijn werk, helpen ook niet mee. Vooral die eerste 400 meter naar de ‘grote weg’ maken dat de fiets tandenknarsend voortstuwt.

We wonen nu ruim 2 jaar in de nieuwe experimentele wijk Oosterwold in Almere. Het is een bijzonder gebied. We wonen buiten, voorzieningen zijn er nagenoeg niet. Bossen en akkers liggen om ons heen. Alles ligt op minimaal 6 kilometer afstand; de tandarts is nog het dichtste bij met 20 minuten fietsen.

De wijk groeit organisch. We regelen alles zelf. Niet alleen de bouw van het huis, maar ook de aanleg van riolering, de straat en de infrastructuur. Alles gaat duurzaam. We leven in energiezuinig huizen.

We hebben bewust gekozen voor deze levenswijze. We willen bewuster leven en zijn gehalveerd in leefruimte binnen. De tuin is wel meer dan 10 keer zo groot dan eerst. Hiervoor hebben we heel veel spullen weggedaan en we leven zuinig. Waarom meer willen als je niet meer nodig hebt.

Deze tijd bewijst wel dat we moeten minderen. Voor onze gezondheid en om het leefbaar te houden op onze planeet. We stoken tot maximaal 16 graden, we wassen met de hand af, niet elke dag douchen en we hangen zoveel mogelijk de was buiten aan de droogmolen. En geloof me, we zijn niet ongelukkiger dan hiervoor.

Maar van de tijdelijke puinweg hebben we wel last. Het zware bouwverkeer slaat diepe kuilen in de weg, bij regenval verandert alles in een modderpoel en bij droogte waait het stof voortdurend op. Dat is ook wonen in Oosterwold. Als de eerste bewoners van onze straat vragen we steeds aandacht voor de weg. Niet iedereen ziet daar het belang van in. Als je er nog niet woont en er af en toe eens poolshoogte neemt, dan is die puinweg met kuilen iets idyllisch dat hoort bij het bouwavontuur.

Over de weg nemen we met alle 31 kavels een besluit. Na meerdere vergaderingen en meerdere offertes hakken we opeens snel de knoop. Het wordt een tijdelijke asfaltlaag, een basislaag. De bouwer kan al snel aan de slag. Het is een bedrijf dat vooral grote projecten aan snelwegen en zo doet. Niet alleen wij zijn trots, een drone van het bedrijf vliegt bij het asfalteren over om trots over dit project op hun site te vertellen.

We rijden alweer 7 maanden over het nieuwe, tijdelijke asfalt. En wat heerlijk is dit. De fietsketting  loopt niet meer vast door de modder. Met regen komen we niet meer thuis met een klont smurrie aan banden en voeten. Hoe blij je kunt zijn met iets dat misschien heel vanzelfsprekend lijkt, maar het niet is. Ook dat is bewust leven.

Hendrik-Jan de Wit is gepassioneerd Oosterwolder. Hij woont en werkt in Almere samen met Inge en hun dochter Doris. Graag vertelt hij over zijn woonavontuur in het kleine roze huisje en tuurt naar de wolkenhemel voor een haiku of gedicht. Volg zijn blog op hendrik-jandewit.nl of kijk op Twitter of Instagram.