Lieke Lamb

Het valt mij zwaarder dan andere jaren te bepalen wat mijn moment is geweest. Een jaar getekend door zulke intense momenten. Momenten van verlies, momenten van afscheid van dierbaren, van werk, van dromen van hoop. Zoveel mensen met littekens of zelfs diepe wonden van alles wat er dit jaar heeft plaatsgevonden. Wat voegt mijn duit in het zakje daar nog aan toe?

En dus wordt dit schrijven een zoektocht, zoals dit jaar een zoektocht werd. Een zoektocht naar doorgaan, zingeving, creativiteit, positiviteit, lichtpuntjes, vertrouwen en hoop in de toekomst. Uitkijken naar de toekomst, dat is niet alleen mijn werk, maar ook mijn rotsvaste levenshouding. Uitkijken naar de toekomst, altijd meebouwend aan een betere morgen.  

En dus wil ik ondanks alle ellende er een positief moment uitlichten. Een moment dat me niet alleen voor altijd bij gaat blijven maar ook inspiratie blijft geven om altijd naar mogelijkheden en nieuwe openingen te zoeken. Dat moment was de eerste keer dat ik na maanden weer live op een podium voor een publiek stond. Deze zomer, buiten was t drukkend warm. Binnen was een altijd nog wel beperkt maar toch flink gezelschap. Samenkomen in real-life na de eerste lockdown. Het voelde bijna als een wedergeboorte. De omarming van een lang gemiste minnaar. Het podium voelde als thuiskomen. Meer dan het ooit daarvoor had gedaan. Want wat had ik in de beginjaren niet een afkeer van dat podium. Mijn eerste optreden ooit werd voorafgegaan door tranen en een bovenlangs ledigen van de maaginhoud. Veel optredens later werd het langzaamaan gewoner en makkelijker. Ik leerde mijn weg vinden op het podium. Onzekerheid opbergen.

Opmerkingen uit de zaal plagerig pareren (“Lieke speelt met zure mannen” maakte de Telegraaf daar ooit van in een koptekst). Maar nu ik hier na maanden van intelligente lockdown weer voor een live publiek stond, voelde het alsof ik hier op het podium aan de oplader lag. Hier stroomde de energie. Omarmd door vertrouwde warmte en levendigheid.  En niet alleen bij mij.

Het publiek bestond uit mensen van de evenementenbranche. Maanden lag hun business op zijn gat. Velen zagen reserves en droombeelden wegsijpelen. Maar ze stonden hier vandaag vol goede moed. De blik vooruit. Kijkend naar kansen. Vanuit het Smart Distance Lab waren we al flink bezig geweest om mogelijkheden te zoeken. Inzicht en resultaten van onderzoek over wat en hoe wel zou kunnen. Aan de ene kant een druppel slechts op die gloeiende plaat, aan de andere kant zo’n belangrijk houvast. Dat signaal dat we het met zijn allen doen en er meegedacht wordt. Voor sprekers (vaak maar deel van de werkzaamheden) viel het nog wel mee, maar zoveel bureaus, organisatoren, toeleveranciers -met materiaal en mankracht- die zo hard werden getroffen. 

Voor wie omschakelen en ombouwen zo’n krachttoer was. Iedereen aanwezig voelde de deuken en het litteken maar iedereen voelde ook: dit gaat nooit echt weg. Hoe digitaal we ook worden; de mens, het menselijk contact, de ‘human touch’, de ware ontmoeting. Dat geeft energie! Dat gaat terugkomen!! Dat is de toekomst!!