Momenten.
Ze waren er in overvloed dit jaar.
Maar ik deel ze niet.
Momenten van wanhoop, verdriet, de lichtpuntjes en een goede afloop.
Maar ik deel ze niet.
Tegenslagen en successen, ze wisselden elkaar niet af maar streden langs en met elkaar om een pole position. Maandenlang en ondanks dat de horeca als een soort van plaats delict voor de buitenwereld is afgesloten, leek een onzichtbare ober alternatief werk te hebben gevonden met het blijven bijvullen van de gifbeker.
Ik heb daar niets van gedeeld, maar bleef drinken.
Uiteindelijk bleek mijn dorst in conditioneel betere staat dan die van de ober en staat de gifbeker na een honderdzesendertig minuten durende vaatwasbeurt inmiddels weer ver weggestopt in de keukenkast. Ik overweeg ‘m zelfs te delen door hem gratis aan te bieden op Marktplaats.
Die beker wel.
De verhalen en momenten niet. Niet meer.
Hét moment dit jaar was het besef.
Het antwoord op de vraag wat het delen van momenten brengt. Van wat de waarde is van online duimpjes of hartjes-emoji’s tussen de reacties. Niet dat ze niet goedbedoeld of niet oprecht zouden zijn, maar voegen ze iets toe? Veranderen ze iets?
Natuurlijk, naast de dagelijkse pek en veren tsunami van het trollenleger op social media, zijn er onbetwistbaar ook veel mooie verhalen en initiatieven op platforms als Facebook. Tenminste, als je je best doet het algoritme op dusdanige manier te sturen dat je in de mooie verhalen bubbel belandt.
Ik denk dat iedereen de behoefte aan een luisterend oor, hulp, begrip of erkenning herkent. Zeker in een jaar dat knuffelen tot een discutabele handeling is verworden en het woord huidhonger ons vocabulaire binnendrong. Het content brakende internet zelf is echter inhoudsloos.
Leeg.
Met leegte vul je geen gaten.
Ook geen behoefte aan aandacht, ook al zien hartjes emoji’s er best leuk uit.
De gifbeker is verslagen, al heb ik dat zeker niet alleen gedaan. De mensen die het dichtst bij me staan en eigelijk al nooit of hoogstzelden reageerden op mijn social posts toen ik die nog postte op socials, gaven mij de beslissende assists. Door een knikje, door juist niets te vragen maar te doen en door me soms alleen te laten. Alleen, sámen met hen uit de laatste alinea van deze mijn moment. Alleen met míj́n moment.
Evert Cuijpers. Omroepdirecteur + vader van 3. Onder andere(n). Schrijft soms dingen.
Heftig, Evert. Ik las je drie keer. Want dit knaagt behoorlijk.
Ik verlang naar een biertje met je in de kroeg. Als ’t weer kan. En dan kunnen we ’t gewoon over het weer hebben. Of nergens over. Hou je haaks, ouwe.