Jojanneke van den Bosch

Op de frisse namiddag van 17 november stond ik met brede grijns, natte wangen en een ontploffend hart op het Plein in Den Haag. Dat ik niet in Rotterdam stond was op zich al #brekend, want net als zoveel anderen koos ik in maart vrijwillig voor zelfisolatie. De laatste keer dat ik voor werk Rotterdam uit was geweest was op 9 maart, voor de tv-opname van De Nachtzoen. De treinreis naar huis was stressvol geweest, met veel voluit hoestende mensen. Maar in het kader van mijn werk met WeesWijzer kreeg ik in november de uitnodiging om in de Tweede Kamer te zijn, voor het bijwonen van de stemming over een motie voor barmhartig huurbeleid voor wezen en jonge nabestaanden. Nieuw beleid is nodig, omdat ieder jaar honderden wezen hun huis worden uitgezet omdat hun overleden ouders hoofdhuurder waren, hun kinderen niet. En omdat dat hartverscheurend traumatiserend voor deze jonge mensen is, ging ik. Mondkapje op, desinfectiegel mee, hart vol.

De beveiliging bij de Tweede Kamer is als een vliegveld. X-ray scans, loopbanden, poortjes (‘Toch nog het vakantiegevoel!’ grapte ik tegen de beveiligingsbeambte, die deze medium grap vast al vaker had gehoord). Na dit ritueel en een mediavraag liep ik me met de indiener van de motie, Kamerlid Daniel Koerhuis, naar zijn kantoor, waar we de stemming samen op tv bekeken.

Het was voorbij voor ik er erg in had. Iedereen stemde vóór. Alle 16 partijen. Ook die van de minister die de motie had ontraden. Op het scherm stonden 16 blije groene balletjes met vinkjes.

Het drong even niet tot me door. Iedereen, iederéén was voor barmhartig huurbeleid voor wezen. Zorgen voor wezen hóórt partij-overstijgend te zijn. Je dóet het gewoon. Wordt overigens al pakweg tweeduizend jaar in het bekendste boek gezegd. Niks nieuws, maar in Nederland om schimmige redenen blijkbaar toch heel ingewikkeld.

Sinds 2009 krijgt WeesWijzer wanhopige berichten van en over jonge nabestaanden. Dat hun huis de enig overgebleven veilige factor in hun leven is. Dat familie hen niet opvangt. Dat zij zich nóg een keer verlaten weten. Voor mij betekent het de wiebelige balans tussen vervullend werken voor het rechtvaardige en nodige, en de pijn van herinneren, het zien van kids die dit vandaag meemaken.

Dit moment in Den Haag was geen kroon op het werk. Het was één van de aansporende signalen. Een die me vaderlijk toeroeptoeterde: “Wat heb je in vredesnaam nog meer nodig om je hard te maken voor de lessen uit je eigen levensverhaal, Jojanneke? Slingers? Een strik erom?”

Nee…kerstballen. Eenmaal thuis kocht ik precies 16 groene kerstballen. Ze hangen in mijn boom. Een voor iedere partij, iedere JA. Een JA voor iedere wees die zonder weg terug de reis van zijn of haar leven moest starten. De niet zelf geboekte, ruwe weesreis, zonder verzekering.

Als ik je iets mag wensen voor alle dagen na vandaag, dan is het dit: Dare to believe your journey is worthy, and share it to instigate necessary change from a place of faith, hope and love.

—-

Jojanneke van den Bosch is mentor in creatieve innovatie (BraveChangemakers.com), initiatiefnemer van WeesWijzer.org, TEDx spreker en auteur.