Hoe leg je nou in ’s hemelsnaam uit aan een volwassen vent van 48, met het syndroom van down en waarvan zijn ontwikkelingsniveau ligt aanmerkelijk lager, dat er een lockdown is. En dat hij dus niet meer naar zijn dagbesteding kan? En hij mijn ouders, zus en mij niet meer van dichtbij kan zien! Hij, is Derk. Mijn broertje broer.
Op de woonlocatie van Derk, een appartementencomplex waarbij alle bewoners een eigen ruim appartement hebben en elke verdieping een gemeenschappelijke woonkamer heeft, was de lockdown een heftige tijd. Begeleiding is bij deze woonvorm beperkt. Er is geen dagbesteding op locatie, immers alle bewoners hebben een werkplek/ dagbesteding elders in de stad. De begeleiding is er in de vroege ochtend om iedereen naar het werk te bonjouren en ’s middags zitten ze klaar met een kop thee. Koken doen ze samen. Hulde voor de zorg. Echt.
Terug naar Derk, een geweldige en beroemde kunstenaar. Een blij en vrolijk mens een knuffelkont, dat hoort bij het soort. Verknocht aan zijn werk op het atelier de Wijde Doelen en dolblij met zijn rol in de koffiekamer van het ROC Midden Nederland. En dan nergens meer heen kunnen. Vreselijk. Althans… dat vonden wij als familie, heb Derk dan ook in die tijd mijn ‘lockdownie’ genoemd. Vond ik zelf oergeestig, anderen vonden er wat van. Kan.
De bewoners mochten kiezen. Of af en toe naar buiten voor een wandeling naar de supermarkt, maar dan was je niet welkom in de gemeenschappelijke woonkamer (steunpunt genoemd, ik haat dergelijke zorgtermen) Of niet naar de supermarkt, en dus geen koekjes, maar wel welkom op het steunpunt. We hebben Derk verteld dat er enge beestjes in de lucht waren en dat hij niet naar buiten mocht. “Oké broertje broer, geen probleem!” Verbaasd over het gemak waarmee hij schakelde. Knap. Dit in tegenstelling tot een aantal medebewoners met een pittig autistisch spectrum. Die waren hun ritme kwijt en raakte daardoor zelf volledig van de leg.
Zowel mijn ouders als de begeleiders van het atelier brachten hem spullen om kunst te blijven maken, papier, pennen, linoleum, gutsmesjes alles werd aangesleept. En ja, alles op afstand. Hij deed het prima. Rete trots waren we op hem.
En toen kwam mijn moment.
“Of ik even een plastic tas bij hem wilde afgeven” vroegen mijn ouders. Daar ging ik, naar Derk, buiten moest ik blijven. Mondkapje op. Mijn lieve grote broer op 2 meter afstand, mocht hem niet knuffelen, aanraken. Ik vond het vreselijk, heb om de hoek van zijn woning mijn auto geparkeerd en heb daar een kwartier vreselijk hard zitten janken. Geen knuffel, geen kus! Vreselijk.
En Derk? Die vond het prima.
Maarten Wessels
wesselstrainingen.nl @maartenwessels
Oh, Maarten die knuffelfoto…..wat een liefde!
Schitterend en liefdevol geschreven. Mooie mensen zijn jullie. Dit is het echte leven, daar krijg je een glimlach van.
Prachtig geschreven Maarten! Wij hebben het ook zo ervaren en zijn blij dat er weer wat perspectief is voor ze. Ria
Wat mooi beschreven en wat een krachtige vent, die Derk! Knap hoe hij zich staande heeft gehouden. Ik hoop dat je hem snel weer in je armen kunt sluiten en dikste knuffel ever kunt geven.
Ps. En “lockdownie” vind ik dus bijzonder grappig ?
Ontroerend en lief.
Heel mooi Maarten, ben geroerd.