De soldaat van het Vrij Syrisch leger.
Begin dit jaar vloog ik naar Turkije om precies te zijn naar de grens met buurland Syrië. Aangekomen in Bab al-Salam gebied, op ongeveer 60 kilometer van Aleppo, stond ik met de wereldpers bij de grens te wachten of een grote groep van 58.000 burgers eigen land mocht verlaten. De mensen waren op de vlucht en tussen de vechtende groepen naar de Turkse grens gedreven. Er waren al meer dan een maand in het noorden van Aleppo intense grond en lucht offensieven van het leger van Assad die met hulp van de Russische strijdkrachten de gebieden proberen terug te veroveren van de verdeelde oppositie en IS. De grens bleef gesloten.
In een plaatselijk busje onderweg vanuit de stad Kilis zat ik opgepropt achterin, we reden snel. Het was een lange dag geweest vol spanning, het horen en zien van artillerie beschietingen en politie die me constant staande hield. Moe met tas op schoot, betaalde ik een handje vol Turkse Lira’s. Mijn buurman nam een snoepje en gaf me ook wat suiker. Wat is je naam, wat doe je hier? Totdat ineens we moesten stoppen, een extra checkpoint.
Het Turkse leger, alle paspoorten moesten naar voren. Je voelde spanning stijgen in het mini busje. Ze haalden twee mannen eruit zo ook mijn buurman en hij kreeg een standje van de militairen. Ze bekeken mij en mijn paspoort aandachtig.
Na enige tijd mochten we verder. Mijn buurman begon te vertellen; dat hij een soldaat van het Vrij Syrisch leger is en mocht reizen met toestemming. Hij liet me foto’s op zijn mobiel zien, morbide beelden van gedode IS strijders en gewonde burgers. Ik legde hem uit dat ik graag naar zijn land wilde, net aan de andere kant van de grens waar de kampen gebouwd werden en dat waarschijnlijk de grens dicht blijft. Hij lachte, de grens is niet overal dicht. En wilde me helpen en nodigde me uit om ‘s nachts met hem illegaal de grens over te steken. Ik wist het meteen, dit was mijn kans. We namen afscheid en kreeg zijn gegevens.
Die nacht kon ik niet slapen. Alle alarmbellen aan. Oversteken zou betekenen eindelijk de mensen en verhalen vast te kunnen leggen en delen met de wereld. Elke stap zou van levensbelang zijn en wie zegt dat deze soldaat te vertrouwen is? Er zijn niet voor niets geen journalisten. Wil ik dit risico nemen? Ik sprak met mezelf en verder niemand, zelfs niet met mijn lief. Wat een dilemma. Diep van binnen voelde ik; Nee niet doen, ik wil leven ~ een memento vivere gevoel. Ik wil een toekomst. Mijn kansen komen, mijn kansen komen.
Sjes. Pittig dilemma.
Dapper je werk,Daphne, nog dapperder dat je voor jezelf kiest op die momenten.
Jou kansen komen.. Echt!
De Daf ik ooit leerde kennen is nog veel stoerder dan ik had gedacht. Jij hebt al zoveel schitterende beelden gemaakt dat deze keer het niet was is misschien een moeilijke beslissing geweest maar er zit genoeg avontuur in je om die kans wel een keer te nemen. Jouw kansen komen zeker!
Daphne….*gasp*… moeilijke en dappere keuze. Liefs en leven…veel en mooi.
Al volg ik je al jaren op de voet via de social media, steeds weer weet je mij te verrassen! Ik hoop nog vaak met jou in uitzonderlijke posities mee te mogen….
sterke vrouw
Je hebt de kans om te leven genomen. Goed besluit!
Fijn besluit. ?
@Sanne – dank!! gevaar inschatten blijft moeilijk elke meet weer
@ewd – dank ??
@Jöran – dank dank – nwe kansen – je weet ervan
@Els – dat vertel ik hier dan maar…
@René – fijn dat ik je nog verras
@Roos – voor in mijn bio #sterkAAN
@Marloes – en dat voelen ook is zo interessant voor me…Het voelen
@Olga – zekers geen spijt! ?
Wow wat een dilemma en wat een keuze… respect.
Daphne ik ben trots op je, maar je hebt maar één leven wees er voorzichtig mee. mam.